Ένα λεωφορείο καρφώθηκε πάνω σε ένα δέντρο στην πλατεία Κάλβιν. Αμέσως, όλα τα τραμ στην πόλη ακινητοποιήθηκαν. Τα πάντα ακινητοποιήθηκαν· ακόμα και το τρενάκι στη βιτρίνα του παιχνιδάδικου. Άκρα σιωπή. Σε λίγο, ακούστηκε ένας τραχύς θόρυβος, σαν κάτι να τρίβεται· ήταν απλώς ένα φύλλο εφημερίδας που το παρέσυρε ο άνεμος. Ύστερα, το φύλλο σταμάτησε σε έναν τοίχο, κι απλώθηκε βαθιά σιωπή και πάλι.
Οκτώ λεπτά μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας, το ηλεκτρικό ρεύμα «έπεσε» κι ευθύς αμέσως η τελευταία πλάκα γραμμοφώνου σταμάτησε να παίζει. Μιαν ώρα αργότερα, οι βρύσες έβγαλαν έναν ξερό ήχο και η ροή του νερού διακόπηκε. Τα κλαδιά στέγνωσαν σαν μια καυτή τσίγκινη στέγη. Ο σηματωρός τού έκανε νεύμα να ξεκινήσει, μα το τελευταίο εξπρές από τη Βιέννη δεν έφτασε ποτέ στον σταθμό. Ως τα χαράματα, το νερό στον βραστήρα της μηχανής είχε παγώσει.
Μέσα σε έναν μήνα, τα πάρκα γέμισαν με αγριόχορτα και οι αμμοδόχοι στις παιδικές χαρές βλάστησαν στάχυα. Τα ωραία ποτά στα ράφια του πανδοχέα εξατμίστηκαν. Όλα τα τρόφιμα, όλα τα δερμάτινα προϊόντα και όλα τα βιβλία φαγώθηκαν απ’ τα ποντίκια. Τα ποντίκια είναι άκρως… καρπερά: γεννοβολούν μέχρι και πέντε φορές τον χρόνο. Σύντομα πλημμύρισαν τους δρόμους, κυλώντας στο πλακόστρωτο σαν ένα απαλό, στο χρώμα της λάσπης, φουσκωμένο ποτάμι.
Κατέλαβαν διαμερίσματα, κρεβάτια και σειρές καθισμάτων στα θέατρα. Κατέκλυσαν ακόμη και την Όπερα, όπου τελευταία παράσταση ανέβηκε η «Τραβιάτα». Μόλις ροκάνισαν και την τελευταία χορδή του τελευταίου βιολιού, σήμανε και το κύκνειο άσμα της Βουδαπέστης.
Όμως, την επομένη, απέναντι από την Όπερα, μια πινακίδα εμφανίστηκε πάνω στα πέτρινα ερείπια του κτιρίου:
«Δρ Βαρσάνυ – Εξολοθρεύτρια ποντικιών. Εσείς φέρνετε το μπέικον, εγώ πιάνω τα ποντίκια».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Από τα (δε)κατα, τχ. 27
