Αφού αυτό επιθυμείς, δεν έπρεπε
από σώμα γυναίκας να έχεις γεννηθεί:
πέτρα στα σπλάχνα των βουνών να σκάψουν για Σωτήρα,
εκεί που το Σκληρό απ’ το Σκληρό ξεσπάζει.
Δε σε λυπεί την προσφιλή κοιλάδα σου
που έτσι έρημη αφήνεις; Δες: είμαι ανήμπορη˙
μόνο ρυάκια από δάκρυα και από γάλα έχω˙
κι εσύ ήσουν πάντα κάτι παραπάνω.
Με τόση μεγαλοπρέπεια μού εβόησε ο Άγγελος τον Ερχομό
σου.
Γιατί εξίσου άγριος δεν βγήκες από την κοιλιά μου;
Κι αν τίγρεις μόνο χρειάζεσαι, για να σε κατασπαράξουν,
γιατί οι γυναίκες στο Ναό μού έμαθαν πώς
ένδυμα ολοκάθαρο, στιλπνό, να σου υφάνω
μην και το παραμικρό
ίχνος ραφής σε πλήξει –: έτσι όλη η ζωή μου κύλησε
κι εσύ τώρα αναιρείς αιφνίδια τη Φύση.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
