– Κόρη μου, πώς να τραυλίσω έναν χειμώνα δυάρι
μόνο
χάπια· μόνο μίσος κι αυτό σπασμένο
Ο γέρος μού σπάζει καρτέλα: δεν
ξέρει πώς ’δρωνει κρόταφος η μέρα στην πρώτη παραφορά
και πιάνει την τρέλα από τον σπόνδυλο
– Δεν είμαι άγγελος κι η γλώσσα μου κρατάει σκοτάδια
Κάποτε
γαβγίζω ψώρα ως το κόκαλο την εξουσία της
ουράς του
κι έξι-οκτώ παίζουμε νευρικά με τα ξυράφια του συστήματος
Δεν
είναι πως ξοδεύουμε φλέβα στις δομές Την
Πέμπτη τρώμε 500 μιλιγκράμ με τα βραστά λαχανικά μας
Και λέμε κίνδυνο αυτό το ζωντανό
σκουλήκι
|
Κι ο
Βόλια κραύγασε στη συνέλευση: «Ποτέ οι Έλληνες δεν ταυτίστηκαν με το κράτος»
Και
στα Χαυτεία οι «δικοί τους» άσκησαν την
κατασταλτική
ιεραρχία φύλακα και πολίτη σε
αριστεριστές,
ανένταχτους
και συμπαθούντες του κινήματος
Τσάκισες
πια μ’ αυτή την ιστορία
Το κέρδος διψά τη λάσπη του στον
Νόμο – μια γλώσσα λάκκος που μαυρίζει τρέλα ως το σκουλήκι: και
δεν μιλάει για τον λαό
