Tι φταίει αυτή που γέμισε τις μέρες μου
με θλίψη, τι φταίει αυτή που –τώρα τελευταία–
δίδαξε στους αδαείς τούς πιο βάναυσους τρόπους
και τα στενά να παίρνουν για λεωφόρους, τι φταίει
αν δεν έδεσε αρμονικά το θάρρος τους με την επιθυμία;
Tι άλλο θα της χάριζε γαλήνη; Δεν εξάγνιζε
η ευγένεια το μυαλό της σαν άσπιλη φωτιά•
δεν ήταν όμορφη σαν τόξο τεντωμένο,
πράγμα παράξενο, αφύσικο σ’ αυτήν την ηλικία•
δεν έδειχνε αυστηρή, απόμακρη και αριστοκρατική;
Tι άλλο να ’κανε τέτοια που ήταν;
Mήπως υπήρχε –να την κάψει– κι άλλη Tροία;
(Το πράσινο κράνος και άλλα ποιήματα, 1910)
Μτφρ.: Μ.Π.
