tag:blogger.com,1999:blog-33258641664095521022024-02-21T02:47:49.889-08:00ΜΙΧΆΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΌΠΟΥΛΟΣΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comBlogger115125tag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-86560906194650967552015-09-07T06:38:00.000-07:002015-09-07T06:38:30.310-07:00Οι Δώδεκα: Μια ημιτελής συμφωνία<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>Τσαμαδού</i><i><span lang="RU">. </span></i><i>Στέκι
μεταναστών. Πέτρος σκοτάδι ασάλευτο στέκεται ώμους στο παράθυρο. Δεν βιάζεται
σιωπή. Δεν σκέπτεται τη νύκτα άνθρωπος. Κάποτε μόνο τον ακολουθεί στήθος ανάσα
κόψη το σκότος του ομοαίματου. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μαίνεται Ακούς; Με δοκιμάζει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πλάσμα ή τι; –αν δεις– πάντα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">κάτι λοφίο ψηλότερο από φράκτη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ξέρω: σύρει κραυγή ως να χαράξει<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">καύκαλο ο κήπος κι’ έντομα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">στις κόγχες του θανάτου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μα δεν σπαράσσει Δεν πληροί<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">καν την κάτεργη ροπή του πνεύματος:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">κείνο το δούλο φως<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">που καταυγάζει τρέλα σίδερο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">μόλις τυφλώσει πλήθος τα μάτια ερπετό<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">στην πέτρα η εξουσία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Παρανοώ Κύριε; Κι’ όμως: <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">δουλεύω σκοτεινά <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">τρεις λόγους άρνηση <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">τον οίκτο Φθονώ το κίνημα <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">που νέμονται τα χέρια Του<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">καταπώς δεξιώνεται την
Πόρνη <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">τον Τελώνη τον Ληστή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Στοχάσου: αν απελπίζεται αίμα <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">τη δορά του αγριμιού ως την εκούσια θυσία; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">– πιο φρικτά: αν γέρνει αγκάθι βλέφαρα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">μέσα στον ύστερο πατέρα; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ποιος υπομένει πως το κτήνος δοκιμάζει νύχια <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">σ’ ένα σχήμα ανθρώπινης διανοίας;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Σπλαχνίσου Κύριε: γκρεμίζεται <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">στέγη ο ουρανός επάνω μας <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">και πρέπει Εγώ να τον στεριώσω<span style="color: red;">.<o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-6162606759846900292015-04-12T11:41:00.004-07:002015-04-12T11:51:05.226-07:00«Αυτός που χρειάζεται τη μεγαλύτερη αλήθεια, θα επινοήσει και τη λαλιά»<div class="MsoNormal">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Συνέντευξη</span></span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">στην</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="color: #993300; line-height: 115%;">Άτη Σολέρτη</span></div>
</span><br />
<div style="text-align: left;">
<b style="line-height: 115%; text-align: justify;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b style="line-height: 115%; text-align: justify;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Έχεις μεταφράσει: Georg Trakl, Rainer Maria Rilke, William Butler Yeats, Oscar
Wilde, Novalis, Nikolai Gogol, Orhan Veli Kanik, Srečko Kosovel κ.α.Θα ήθελα να
σε ρωτήσω, με τι κριτήρια επιλέγεις συγγραφείς προς μετάφραση;</span></b></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;">Στο τέλος, είναι πάντα η ίντριγκα του κειμένου: η φαντασιακή πρόσκληση να
μεταγράψω</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">αυτό</span><span style="line-height: 115%;">∙ στην αρχή, η απόλαυση της δημιουργικής ανάγνωσης∙
και σε αυτή την απόσταση, οι μεταβλητές της διάθεσης και των προθέσεων. Εκεί
παίζεται και η επιλογή∙ στη βάση μιας προφανούς ή αδιόρατης μεθοδικότητας.
Οπότε περνώ από σχέδια: Ο γερμανόφωνος εξπρεσιονισμός και ρομαντισμός∙ τα
Ημερολόγια∙ ο Γέητς∙ η λαϊκή λογοτεχνία∙ οι «άγνωστοι» Βαλκάνιοι, Τούρκοι και
Ρώσοι∙ οι αφορισμοί και το μανιφέστο∙ οι αναρχικοί.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Υπάρχει
κάποιο λογοτεχνικό είδος, στο οποίο να έχεις μια ιδιαίτερη προτίμηση ή
ενδεχομένως και να έχει ασκήσει επιρροή στη γραφή σου;</span></b></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; line-height: 115%;">Θα το πω αλλιώς: Πως ακόμη κρατούν κάτι από μέσα μου η παραφορά των
εξπρεσιονιστών∙ η άρνηση και ο ριζοσπαστικός ατοµικισμός –αν και παράδοξα
στραµµένος προς έναν συλλογικό σκοπό– του Vortex∙ και η εκφορά της ορθόδοξης
υμνογραφίας και των λαϊκών θρησκευτικών κειμένων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b style="line-height: 115%;">Η προσωπικότητα ενός συγγραφέα, ο βίος του γενικά, θεωρείς πως επηρεάζει τη
σχέση του με το μεταφραστή του;</b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Υπάρχουν δύο συνθήκες επιλογής, οι οποίες ορισμένως τροφοδοτούν αυτήν τη σχέση.
Αφενός, η εφηβεία των ειδώλων μας: μια ταύτιση –φαντασιακή ή/και θαυμασμού– που
σπρώχνει να μεταγράψεις</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">αυτόν</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">τον συγγραφέα. Αφετέρου,</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">εκείνη</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">η λέξη: δεν είναι λίγες οι φορές που η
«κατάλληλη» μετάθεση της εκφοράς του πρωτότυπου κειμένου λαμβάνει υπόψη ότι
αυτός ο συγγραφέας –στα ελληνικά, εν προκειμένω– «θα το ’λεγε έτσι»∙ και εννοώ
το γλωσσικό ισοδύναμο που φέρει την αισθητική ιδιοσυγκρασία –και το πώς αυτή
ενδεχομένως έγινε Λόγος– ενός βίου, ο οποίος –σε κάθε περίπτωση– μας φτάνει
διαμεσολαβημένος. Κάποτε η πιο πάνω πρακτική μπορεί να δώσει λύσεις∙ κάποτε
γίνεται παράταιρα δεσμευτική. Ο μεταφραστής έχει όμως να διαχειριστεί
–τυραννικά και δημιουργικά– τη φωνή του κειμένου και όχι του προσώπου∙ την
ιστορία του κειμένου και όχι του προσώπου∙ τα πάθη του κειμένου και όχι του
προσώπου. Αυτό είναι και το ύστατο επίπεδο σχέσης των δύο. Και συγχρόνως, η
λύτρωση για τον μεταφραστή.</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;">Πόσο
δύσκολο είναι το έργο ενός μεταφραστή; Πού εντοπίζονται δηλαδή οι δυσκολίες που
έχει να αντιμετωπίσει;</span></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Οι δυσκολίες είναι και το στοίχημα της προσωπικής μεταγραφής του πρωτοτύπου: να
βρεις –(ανα)δημιουργώντας– τις ελληνικές αντιστοιχίες σε αυτό που είναι το
κείμενο∙ στην αισθητική της εκφοράς του. Εκεί αναπόφευκτα δοκιμάζεις κέρδη και
απώλειες∙ για να συνεχίσεις με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό καταπάνω σε νέες
–κυρίως– «ήττες».</span></div>
</div>
</span></span><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Υπάρχει κάποιο μυστικό για μια καλή μετάφραση;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Αν υπήρχε, είμαι σίγουρος πως αυτό θα είχε διαρρεύσει οπωσδήποτε πριν τη δική
μας συνομιλία.</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;">Ποιο θεωρείς πως είναι το μεγαλύτερο δώρο που εισπράττει ένας μεταφραστής
μέσα από τη δουλειά του;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Το δώρο είναι κάτι πολύ
προσωπικό, υποβάλλει ο διαφημιστικός υπερθεματισμός. Οπότε, πλέον, ξεχωρίζω την
ισορροπία που προσφέρει η μεταφραστική εργασία. Εννοώ ότι ως δημιουργός
μπαίνεις στο περιώνυμο τριπάκι της «αθανασίας» των κειμένων σου. Κάπου εκεί
σκύβει στ’ αυτί σου η κυρία Μετάφραση και ψιθυρίζει «κάτσε την μπάλα κάτω». Η
κυρία Μετάφραση είναι ασφαλώς θνητή. Αυτή η ισορροπία πάνω στην κόψη που
ακονίζεται με τους τροχούς της καλλιτεχνικής αθανασίας και θνητότητας είναι το
δώρο.</span></div>
</div>
</span></span><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Η μετάφραση επηρεάζει τη συγγραφή;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Εφόσον αναφερόμαστε στο ίδιο καλλιτεχνικό υποκείμενο ως συγγραφέα και
μεταφραστή, υπάρχει αναπόφευκτα μια σχέση «ρίζας». Και σίγουρα κάποτε θα
επιχειρήσεις να μεταθέσεις τρόπους από το «ξένο» γλωσσικό και αισθητικό
περιβάλλον σε ένα πρωτότυπο έργο. Άλλοι αφομοιώνονται, άλλοι αποβάλλονται. Ο
ύστατος πειρασμός είναι να δοκιμάσεις την αντίθετη κατεύθυνση στον ίδιο δρόμο:
Αν και τι από το προσωπικό σου συγγραφικό ιδίωμα δύναται να εκχωρηθεί στο
«ξένο» κείμενο. Έχοντας βέβαια πάντα τη συνείδηση ότι ο κίνδυνος της μοιραίας
σύγκρουσης είναι μετωπικός∙ δεν ελλοχεύει απλά.</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;">Τι μπορεί να σε εμπνεύσει και να σου δώσει κίνητρο για να γράψεις;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Τα πάντα και τίποτα∙ μετρημένα στην κόψη της απώλειας… Είναι μια παράφορη
επιθυμία που ξεσπάζει –όταν– απολύτως φυσικά. Πάντως αυτές τις ερωτήσεις –και
κυρίως την πιο μεγάλη εικόνα τους: «Και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν
μικρόψυχο καιρό», «Γιατί η ποίηση;» και τις συναφείς που κάποτε τιτλοφορούν
αφιερώματα, συνέδρια, εκδηλώσεις– τις αποστρέφομαι. Η αυτο-αναρώτηση για την
«οντολογία» της ποιητικής τέχνης αμφιβάλλω αν δίνει πλέον ορισμένη απάντηση σε
φιλοσοφικό, αισθητικό –καν ψυχολογικό– πεδίο. Ξεκινά ως νηπιακή σπαστική
βρογχίτιδα για να καταλήξει σε γεροντική λοίμωξη του αναπνευστικού. Ενστικτωδώς
ανακαλώ τα λόγια του Abidin, όταν ο Τούρκος ποιητής Ορχάν Βελί Κανίκ
«προσπαθούσε να καταλάβει» την κοινωνική σημασία της μουστάρδας: Κανείς δεν
μπορεί/ να ζήσει/ χωρίς μουστάρδα»,/ έλεγε και ξανάλεγε ο Abidin/ σ’ αυτούς που
ασχολούνται/ με την ουσία των πραγμάτων./ Όχι πως είναι σοβαρό,/ αλλά ας δώσει
ο Θεός/ να μην τη στερηθούμε.</span></div>
</div>
</span><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Κατά
την ταπεινή μου γνώμη, την ευφυέστατη γραφή σου πλαισιώνουν οράματα γεννημένα
μέσα σε μια σκοτεινή ιερότητα που έχουν την τάση να ενώνουν σε διαφορετικές
θέσεις, σπασμένα κομμάτια του ίδιου παζλ της ανθρώπινης ύπαρξης στην πορεία του
ιστορικού χρόνου. Ποια η σχέση σου με τα φαντάσματα του παρελθόντος;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Ταυτίζεται με την εγγενή φύση και λειτουργία τους: τα φάσματα μαίνονται.</span></div>
</span></span><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Πόσο
μοναχικός είναι ο δρόμος προς την εσωτερική αλήθεια της ύπαρξής μας;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Αφόρητα – όπως συνηθίσαμε να λέμε ή να ζούμε∙ γιατί, παρά την υποκειμενική
εκδοχή του καθενός για την αλήθεια –ή την απουσία της– και τους μέσα τόπους που
καίνε σε αυτή την απόσταση, είναι ένας δρόμος φασματικός. Τουλάχιστον, ας
λοξοδρομήσουμε μερικά βήματα προς τις παράλληλες μοναχικότητες «καλών» και
«κακών» συντρόφων.</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ποιος
είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Εδώ και 8 χρόνια περίπου οι φοβίες μου είναι οι «συνήθεις πατρικές».</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ποια πιστεύεις πως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που μας λέει η ζωή;</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Αυτός που χρειάζεται τη μεγαλύτερη αλήθεια, θα επινοήσει και τη λαλιά.</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;">Πώς κρίνεις τη σύγχρονη κοινωνική και λογοτεχνική πραγματικότητα;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Όπως πάντα: ένα παιχνίδι εξουσίας και θεάματος επί,
κάτω και πίσω από τη σκηνή όπου ανεβαίνει το δράμα</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">άνθρωπος</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">. Και ως εδώ με την πραγματικότητα σε ατάκες∙ γιατί η
«κρίση» είναι απόφαση και πράξεις: είναι οι μικρές και μεγάλες μας επιλογές
στην καθημερινότητα.</span></div>
</div>
</span><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;">Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια; Αναμένεται να εκδώσεις κάποιο βιβλίο;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Μέσα στο 2014, αναμένεται να εκδοθεί ένα ποιητικό βιβλίο από τις Εκδόσεις
Τυπωθήτω/Gutenberg, με τον τίτλο</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">Βόλια</span><span style="line-height: 115%;">. Μεταφραστικά, στα «προσεχώς» περιλαμβάνονται το</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">Ποιος ήταν ποιος; 5000 π.Χ.-1914 μ.Χ.:
Βιογραφικό λεξικό επιφανών και επίδοξων διασημοτήτων</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">του Ίργουιν Λ. Γκόρντον από τις εκδόσεις
Vakxikon.gr∙</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">Το ημερολόγιο ενός πενηντάρη</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">του Χένρι Τζέημς από τις εκδόσεις Εκάτη∙
και</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">Το ημερολόγιο του Ιούλιου Ρόντμαν</span><span style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">του Έντγκαρ Άλαν Πόε από τις εκδόσεις
Περισπωμένη. Βέβαια, με δεδομένη τη ρευστότητα στα εκδοτικά προγράμματα δεν
αποκλείεται κάτι από τα πιο πάνω να μετατεθεί για αργότερα και κάποια άλλη
μεταφραστική εργασία –υπό σχεδιασμό, ακόμη– να προηγηθεί.</span></div>
</div>
</span></span><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω από καρδιάς που με τίμησες με αυτή τη
διαδικτυακή συνομιλία, να ευχηθώ καλή επιτυχία στο σημαντικό έργο σου και να
σου ζητήσω να κάνεις μια ευχή!</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; line-height: 115%;">Αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια – πιο πολύ, υπενθύμιση στο θυμικό και στη διάνοια,
παρά ευχή. Σε ευχαριστώ για την επικοινωνία.</span></div>
</div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<i style="color: red; line-height: 115%;"><br /></i></div>
<i style="color: red; line-height: 115%;">Δημοσιεύθηκε στο Βακχικόν τχ. 27</i></div>
</span></span><div class="MsoNormal">
<br /></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-25806224357484155282015-04-05T16:00:00.000-07:002015-04-05T16:00:38.095-07:00Βόλια [Τυπωθήτω, 2015]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dJuufPbiSEDvRYxtOCHP6ZjtEaEk5nLMG1UflvlC9a64Eabn5C_YUlMzbhiP5n-EH22jb7Ra-6CAvSikfZetqUVZbtOOZdrVFwB-VNfJbH3MmvEbi19nboBJ_sJMGgPck1rEPcd3m6s/s1600/volia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1dJuufPbiSEDvRYxtOCHP6ZjtEaEk5nLMG1UflvlC9a64Eabn5C_YUlMzbhiP5n-EH22jb7Ra-6CAvSikfZetqUVZbtOOZdrVFwB-VNfJbH3MmvEbi19nboBJ_sJMGgPck1rEPcd3m6s/s1600/volia.jpg" height="320" width="191" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 13.5pt;">– Κόρη μου, πώς να τραυλίσω έναν χειμώνα δυάρι <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">μόνο
χάπια· μόνο μίσος κι αυτό σπασμένο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center">
<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" class="MsoNormalTable" style="border-collapse: collapse; margin-left: 13.05pt; mso-padding-alt: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;">
<tbody>
<tr style="height: 22.5pt; mso-yfti-firstrow: yes; mso-yfti-irow: 0; mso-yfti-lastrow: yes;">
<td style="height: 22.5pt; padding: 0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; width: 273.95pt;" valign="top" width="365"><div class="MsoNormal" style="margin-left: -3.25pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">Ο<span style="color: red;"> </span>γέρος<span style="color: red;"> </span>μού<span style="color: red;"> </span>σπάζει καρτέλα:<span style="color: red;"> </span>δεν
ξέρει πώς ’δρωνει κρόταφος η μέρα στην πρώτη παραφορά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoPlainText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">και πιάνει την τρέλα από τον σπόνδυλο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoPlainText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">– Δεν είμαι άγγελος κι η γλώσσα μου κρατάει σκοτάδια<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">Κάποτε
γαβγίζω ψώρα ως το<span style="color: #4f81bd;"> </span>κόκαλο την εξουσία της
ουράς του<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoPlainText" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-ansi-language: EL; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">κι έξι-οκτώ παίζουμε νευρικά με τα ξυράφια<span style="color: red;"> </span>του συστήματος <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">Δεν
είναι πως<span style="color: red;"> </span>ξοδεύουμε φλέβα στις δομές Την
Πέμπτη τρώμε 500 μιλιγκράμ με τα βραστά λαχανικά μας <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: -3.25pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";"> Και λέμε κίνδυνο αυτό το ζωντανό
σκουλήκι <o:p></o:p></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "MS Mincho";">Κι ο
Βόλια κραύγασε στη συνέλευση: «</span><span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Ποτέ οι Έλληνες δεν ταυτίστηκαν με το κράτος» <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Και
στα Χαυτεία οι «δικοί τους»<span style="color: red;"> </span>άσκησαν την
κατασταλτική <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;"> ιεραρχία φύλακα και πολίτη σε
αριστεριστές,</span><span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 14.0pt;"> </span><span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">ανένταχτους
και συμπαθούντες του κινήματος <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i><span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 13.5pt;">Τσάκισες
πια μ’ αυτή την ιστορία<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Το κέρδος διψά τη λάσπη του στον
Νόμο – μια γλώσσα λάκκος που μαυρίζει</span><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 13.5pt;">τρέλα ως το σκουλήκι: και
δεν μιλάει για τον λαό<o:p></o:p></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-35453484993133892822014-12-30T00:42:00.001-08:002014-12-30T00:42:44.265-08:00Χένρι Τζέιμς: Το ημερολόγιο ενός πενηντάρη [Εκδ. Εκάτη]<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi395y7jWlAydy8Vj5mM97PsEiX5nVRK4X1v_Pc9Vsg9VP8X80EJf1_xh6BnBEZtC4sUTsK3iSIUCvNkGOc_sJD7mqFVmYS1i27SB6weRVhm_DQQx-Ld1xlJteZnpMkYMEjiIi-7ovU7XI/s1600/henry.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi395y7jWlAydy8Vj5mM97PsEiX5nVRK4X1v_Pc9Vsg9VP8X80EJf1_xh6BnBEZtC4sUTsK3iSIUCvNkGOc_sJD7mqFVmYS1i27SB6weRVhm_DQQx-Ld1xlJteZnpMkYMEjiIi-7ovU7XI/s1600/henry.jpg" height="320" width="214" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="background-color: white; color: #141823; font-size: 13px; line-height: 18px;">Τα τελευταία δέκα χρόνια, υπήρξαν στιγμές, που αισθανόμουν τόσο βαρύγδουπα μεγάλος σε ηλικία, τόσο καταβεβλημένος, σχεδόν απόμαχος, ώστε θα μπορούσα κάλλιστα να είχα εκλάβει ως κακόγουστο αστείο κάθε υπαινιγμό σχετικό με την ύπαρξη οποιασδήποτε αίσθησης νεανικότητας μέσα μου. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα διαρκούσε πολύ. Συνεπώς, έκανα το καλύτ</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;">ερο που μπορούσα. [...] </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;">Οπωσδήποτε, ταξίδεψα πολύ, εργάστηκα σκληρά, έζησα σε απάνθρωπα κλίματα και σχετίστηκα με κουραστικούς ανθρώπους. [...] Όμως, η ευτυχία, η θετική ευτυχία, θα πρέπει –το δίχως άλλο– να είναι κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα, τι και σε σύγκριση με τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο στην παρούσα ζωή μου. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι που κάνει την διαφορά: δεν θα μπορούσα –καθ’ οδόν προς την αναζήτηση ευχάριστων σκέψεων– να μην ξεθάψω ένα διαπαντός λήξαν επεισόδιο, το οποίο συνέβη –ούτε λίγο ούτε πολύ– περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα πριν. [...] </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;">Ασφαλώς υπήρξε μέγα κατόρθωμα το γεγονός πως δραπέτευσα, πως δεν προχώρησα σε μιαν ενέργεια καταφανώς ανόητη. Και υποθέτω πως, όσο σοβαρό κι αν είναι το βήμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στα είκοσι πέντε του χρόνια, μετά τον αγώνα, μετά την έντονη προσπάθεια που χρειάστηκε να καταβάλει, έστω κι αν τα γεγονότα φαίνεται να δικαιώνουν εκ των υστέρων τους χειρισμούς του, παραμένει μέσα του μια κάποια αφορμή θλίψης, μια κάποια αίσθηση απώλειας, που ελλοχεύει στην ίδια την αίσθηση της νίκης: μια τάση ν’ αναρωτιέσαι –ν’ αναστοχάζεσαι μάλλον– τι θα μπορούσε να συμβεί. [...] Εξ ου και το εισιτήριό μου. </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br /></span></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-size: 13px; line-height: 18px;">[Μτφρ.: Μ.Π.]</span></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-10214636256830194452014-11-21T02:44:00.001-08:002015-04-12T11:20:17.251-07:00Ίργουιν Λ. Γκόρντον: Ποιος ήταν ποιος: Βιογραφικο Λεξικό Επιφανών & Επίδοξων Διασημοτήτων [Εκδόσεις Vakxikon.gr]<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2bfJv1vofx4JdFbUoZe6f5ydPpPHM5kUF6W-01eRWiRm0BCXjBGT3A-tMZnMLTjMeqz2iaVZrC8RWebIpLOdeR9SD6QyJeApzPOdB_qos2iUsizYDHcSDskGjfrnr15IbicFA2kEfDpE/s1600/poios1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2bfJv1vofx4JdFbUoZe6f5ydPpPHM5kUF6W-01eRWiRm0BCXjBGT3A-tMZnMLTjMeqz2iaVZrC8RWebIpLOdeR9SD6QyJeApzPOdB_qos2iUsizYDHcSDskGjfrnr15IbicFA2kEfDpE/s1600/poios1.jpg" height="156" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<b><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΒΑΚΧΟΣ</span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Προστάτης άγιος των
περισσότερων αντρών. Ευεργέτης, τύπος κεφάτος και θεμελιωτής του πρωινού
αισθήματος ναυτίας ύστερα από βραδινή κρασοκατάνυξη. Σπούδασε οινοποιία.
Ανακάλυψε πως τα σταφύλια δεν προορίζονταν μόνο για βρώση. Επινόησε τη
μεγαλύτερη ευχαρίστηση και τη βαθύτερη οδύνη που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ταξίδεψε
πολύ. Εισήγαγε ζύθο και μαύρη μπίρα στην Αγγλία, ουίσκι στη Σκωτία, τα πάντα
στην Ιρλανδία, κοκτέιλ και φάρμακα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξανθή μπίρα στη
Γερμανία, σαμπάνια και αψέντι στη Γαλλία, και βότκα στη Ρωσία. Επαγγελματική
σταδιοδρομία: άκρως επιτυχημένη. Χόμπι: Παρίσι. Τόπος διαμονής: Ελλάδα.
Ευπρόσδεκτος σε όλα τα σωματεία και τις λέσχες εκτός από την «Ένωση Γυναικών για
τη Χριστιανική Εγκράτεια». Επιτύμβιο: Θα Ζει Για Πάντα Στα Λαρύγγια Των
Συμπατριωτών Του. <span style="font-size: 13pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>[Μτφρ. Μ.Π.]</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">* * *</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background-color: white; color: #222222; text-align: start;">Ο Όμηρος άρχισε τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία από τους αθηναϊκούς Times. Ο Μωυσής έκλεισε τα ιουδαϊκά χασάπικα και έγινε ηγέτης του Γκέτο. Ο Μωάμεθ ανακάλυψε το χαρέμι και στον ελεύθερο χρόνο του πήγαινε στο βουνό. Και αν όλα αυτά είναι γνωστά, ο Ίργουιν Λ. Γκόρντον αποκαλύπτει ποια μοδίστρα ίδρυσε την Εκκλησιαστική Εταιρεία Κουτσομπολιού και ποιος Άγιος θα ζει για πάντα στα λαρύγγια των συμπατριωτών του∙ θυμάται με λαχτάρα την χορευτριούλα Φλόρα και αποδίδει τις δέουσες τιμές στην κακοποιημένη πεθερά του.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br style="background-color: white; color: #222222; text-align: start;" /><span style="background-color: white; color: #222222; text-align: start;">Παίρνοντας τη σκυτάλη από το ιδιοφυές χιούμορ του Όσκαρ Ουάιλντ και τη φαρμακερή παραδοξολογία του Άμπροουζ Μπηρς, ο Ίργουιν Λ. Γκόρντον παραθέτει εκατοντάδες λήμματα όσων έγιναν -ή προσπάθησαν να γίνουν- διάσημοι επιβεβαιώνοντας πως στην ανθρώπινη Ιστορία καμιά φορά… συμβαίνουν και λάθη.</span></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-42443017787285065362014-10-01T05:50:00.001-07:002014-10-01T05:54:32.537-07:00Πριν τον Κατακλυσμό<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFRooIHY9BZYD4bXmqhRP2SIlFWZsMoEvOD0rD8HYU81IU1cTCLbRaCsmO26DL-JraLJxK1v2WCoR14QDyStO_9kXzKHhn6UTPlhj2eqyKoFUe4Zot_ySUrBbw0dBMwBqdHthyTuVhqo/s1600/onoestinpoli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFRooIHY9BZYD4bXmqhRP2SIlFWZsMoEvOD0rD8HYU81IU1cTCLbRaCsmO26DL-JraLJxK1v2WCoR14QDyStO_9kXzKHhn6UTPlhj2eqyKoFUe4Zot_ySUrBbw0dBMwBqdHthyTuVhqo/s1600/onoestinpoli.jpg" height="320" width="205" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου: <i>Ο Νώε στην πόλη</i> (Πλανόδιον, 2012)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Ο
μύθος του Κατακλυσμού απαντάται από το <i>Έπος
του Γκιλγκαμές</i> και την αρχαία ελληνική μυθολογία, μέχρι το <i>Κοράνι</i>, τις <i>Βέδες</i> και τη σκανδιναβική μυθολογία, καθώς βέβαια και στην πλέον
γνωστή του εκδοχή στο <i>Βιβλίο της Γένεσης</i>.
Κοινός τόπος, σε κάθε περίπτωση, η τιμωρία που επιβάλλει μία ή περισσότερες
θεότητες στον ανθρώπινο πολιτισμό, στέλνοντας πλημμύρα για να τον καταστρέψει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Η ποιητική σύνθεση της Λαζάρου θα
καταλήξει στον Κατακλυσμό, μια συνθήκη ωστόσο που διέπει τη δομή και των 7
επιμέρους κεφαλαίων που απαρτίζουν το βιβλίο. Καθότι εξαρχής η ποιήτρια
προϋποθέτει ότι τελέστηκε ένας άλλος Κατακλυσμός («Στους δρόμους ρέει γάλα. Ο
ουρανός μυρίζει ύπνο μωρού και ανάπαυση λεχώνας. Οι άνθρωποι βγαίνουν από
κατώγια βήχοντας. Νικημένοι. Σταυρωμένοι σε δύο στήθη, που με τη θέρμη τους
εκδικούνται τους χειμώνες.»), μια συντριπτική ήττα του ανθρώπινου Γένους, και
στην περίοδο που μεσολαβεί της νέας καταστροφής –γιατί εν τέλει αυτή είναι η
αμετάκλητη μοίρα του κόσμου– αποτυπώνεται εκ νέου η παρακμή των ανθρωπίνων, στο
πλαίσιο του αστικού περιβάλλοντος που άλλοτε υπονοείται εμφαντικά ως η Λευκωσία
κι άλλοτε λαμβάνει καλειδοσκοπικές διαστάσεις μέσω συμμετρικών εικόνων που θα
μπορούσαν να αντικατοπτρίζουν οποιαδήποτε σύγχρονη πόλη. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Η καλειδοσκοπική αξιοποίηση του μύθου αποτελεί
και το ιδιαίτερο στοιχείο της ποιητικής της Λαζάρου. Το κείμενο λειτουργεί ως ο
σωλήνας που από τη μιαν άκρη του εφαρμόζει η ποιητική διάνοια και στην άλλη
αποκαλύπτεται ο ανθρώπινος πολιτισμός με τη φθορά του. Τα κάτοπτρα του κειμένου
αντανακλούν σκηνές από έναν παρηκμασμένο αστικό πολιτισμό που οδηγεί τον εαυτό
του στην <i>τιμωρία</i>. Η δομή του
ποιήματος ακολουθεί τη περιστροφική κίνηση του καλειδοσκοπίου εμφανίζοντας
μικρά είδωλα που μετατίθενται στον χώρο και στον χρόνο, που συμπλέκονται και
προσδίδουν καταιγιστικό τόνο στην εικονοποιία του ποιήματος, η οποία αν και
μετέρχεται σχήματα του υπερρεαλισμού και εξπρεσιονισμού, εντούτοις εκφέρεται με
την ορμή ενός απόλυτα συντεταγμένου Λόγου, δίχως γλωσσικούς ακροβατισμούς και
χάσματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Η καταστροφή στην οποία οδηγείται ο
άνθρωπος, όμως, δεν νοείται ως επιβολή από κάποιο ανώτερο Ον. Στο ποίημα της
Λαζάρου δεν υπάρχει ο τιμωρός-Θεός που νουθετεί τον άνθρωπο διά της βίας. Η
συντριβή του ανθρώπινου Γένους παρουσιάζεται σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο που
επαναλαμβάνεται. Αυτή η προοπτική εξηγεί πιθανώς και τη διάθεση συμπάθειας του
ποιητικού υποκειμένου απέναντι στους ανθρώπους, που εγγενώς διαδραματίζουν τον
διττό ρόλο του θύτη και του θύματος από τον ίδιο τον εαυτό τους στις πλέον
καθημερινές τους πράξεις και συνήθειες. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Εδώ, η παρακμή κι η φθορά, η
παραβατικότητα κι η περιθωριοποίηση δεν αποκαλύπτονται ως κάτι ξένο που
ανάγεται σε αμαρτία κι υφίσταται τις τιμωρητικές συνέπειες των πιο πάνω καταστάσεων
ή συμπεριφορών. Εδώ, ο μύθος του Κατακλυσμού επιβεβαιώνει τη φύση των
ανθρωπίνων. Εδώ, ο Κατακλυσμός σηματοδοτεί το τέλος του μετα-Βιομηχανικού
ανθρώπου, όπως ο Ωγύγιος Κατακλυσμός ολοκλήρωσε την «Αργυρή Εποχή» και ο
Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα την πρώτη «Χάλκινη».</span><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">* Πρωτοδημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα <i>Ο Φιλελεύθερος</i>, φ.
10/3/2013 και κατόπιν στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό <i>(.</i></span><i><span lang="EN-US" style="font-family: Tahoma, sans-serif;">poema</span></i><i><span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">..)</span></i><span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">, τχ. 19. </span></span><b><span style="font-family: "Tahoma","sans-serif"; font-size: 24.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></b></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-79421713442904655202014-09-11T04:20:00.002-07:002014-09-11T04:30:37.833-07:00Αλεξάντερ Μπέρκμαν: Λεξικό Πολέμου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkaqS0yOaSobC-AXlZWR6Le25o5tHpt3aeFRI7AH3ZQK-XboNP5MihSeFC04fX6gKY6iGlavqq4ThTbJfKRLEmq__ZcmPMYxJ2yHDtOC_FOf5J8V8h0I0cyESfxOOD_pTnvSeNTMFGQY/s1600/berkman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUkaqS0yOaSobC-AXlZWR6Le25o5tHpt3aeFRI7AH3ZQK-XboNP5MihSeFC04fX6gKY6iGlavqq4ThTbJfKRLEmq__ZcmPMYxJ2yHDtOC_FOf5J8V8h0I0cyESfxOOD_pTnvSeNTMFGQY/s1600/berkman.jpg" height="254" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΣΥΜΜΑΧΟΙ – Νεράιδες της Δημοκρατίας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΒΑΡΒΑΡΟΙ – Οι άλλοι. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΚΟΓΚΡΕΣΟ – Ο βαλές του Γούντροου του Α’. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ – Ο βιασμός της Ελευθερίας του Λόγου.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ – Ελεύθεροι άνθρωποι που πολεμούν παρά τη
θέλησή τους. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ – Τον Θεό εμπιστευόμαστε.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – Η φωνή απ’ τον εξώστη.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ – Πες ό,τι θες, μα κράτα το στόμα
σου κλειστό. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΟΥΝΟΙ – Πιστοί πατριώτες από την Κεντρική Ευρώπη.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ – Προδοσία στην κυβέρνηση.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – Ο εύστοχος πυροβολισμός. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΚΑΪΖΕΡ – Το όραμα ενός Προέδρου.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΟΜΟΛΟΓΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – Ένα κόκαλο από τη νεκροκεφαλή.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΔΑΝΕΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ – Η ουρά των Αγέννητων που
περιμένουν στο συσσίτιο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΠΙΣΤΟΣ ΥΠΗΚΟΟΣ – Κωφός, βουβός, τυφλός. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ</span><span lang="EN-US" style="background: white;">
– </span><span style="background: white;">Χριστιανισμός</span><span style="background: white;"> </span><span style="background: white;">εν</span><span style="background: white;"> </span><span style="background: white;">δράσει</span><span lang="EN-US" style="background: white;">.</span><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><span style="background: white;">ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ – Μίσος για τον γείτονά σου. </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΚΑΤΑΤΑΞΗ – Η νεκρώσιμη ακολουθία της Ελευθερίας.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΑΝΤΑΡΣΙΑ – Η απόδειξη πως υπάρχει τυραννία.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΛΟΥΦΑΔΟΡΟΣ – Ιησούς Χριστός.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΟΡΥΓΜΑΤΑ – Εκεί που σκάβεις τον τάφο σου. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΑΝΤΙ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ – Ανεξάρτητη γνώμη.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΑΝΤΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ – Ιδανικά. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΣΤΟΛΗ – Κυβερνητικός ζουρλομανδύας.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΝΙΚΗ – Δέκα εκατομμύρια νεκροί.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">ΠΟΛΕΜΟΣ – Προπαγάνδα της Δημοκρατίας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br />
<span style="background: white;">* * *<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Ποιος είναι πιο
γενναίος; Αυτός που πέφτει στη γραμμή μαζί με τη μεγάλη πλειοψηφία ή αυτός που
αντιμετωπίζει την οργή εκατομμυρίων ανθρώπων για χάρη της συνείδησής του; Μην
μας μπερδεύετε με τους ειρηνιστές. Πιστεύουμε στη μάχη<span lang="EN-US">. </span>Ναι, πολεμήσαμε σε όλη μας τη ζωή – πολεμήσαμε ενάντια
στην αδικία, στην καταπίεση και στην τυραννία. Σχεδόν αβοήθητοι<span lang="EN-US">. </span>Δεν είμαστε ειρηνιστές. Αλλά θέλουμε να γνωρίζουμε για
ποιο πράγμα πολεμάμε και αρνούμαστε να πολεμήσουμε υπέρ των εχθρών και
εκμεταλλευτών της ανθρωπότητας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white;">
<span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">Alexander Berkman: “War
Dictionary”, <i>The Blast</i></span><span lang="EN-US" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif; text-align: justify;">, Vol. 2, #5, 6.1.1917.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><i><span style="color: #002060; line-height: 115%;"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">* * *<!--[endif]--></span></span></i></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b><span style="background: white; line-height: 115%;">Αλεξάντερ
Μπέρκμαν</span></b><span style="background: white; line-height: 115%;"> <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><b><span style="background: white; line-height: 115%;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1870 στο
Βίλνιους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα πρωτεύουσα της Λιθουανίας).</span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Δεκαπεντάχρονος
ακόμη προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα. Τον απέβαλαν από όλα τα σχολεία της
χώρας και το 1888 αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί
έζησε στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στο αναρχικό κίνημα.</span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το 1892 αποπειράθηκε να εκτελέσει τον επιχειρηματία Χένρι Κλέι Φρικ. Συνελήφθη,
δικάστηκε, καταδικάστηκε και εξέτισε ποινή 14 χρόνων κάθειρξης.</span><span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Η εμπειρία του
«σωφρονιστικού εγκλεισμού» υπήρξε η βάση για το πρώτο του βιβλίο, «</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Prison</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Memoirs</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">of</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">an</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Anarchist</span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Με
την αποφυλάκισή του, ανέλαβε αρχισυντάκτης του αναρχικού περιοδικού <i>Μο</i></span><i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EN-US" style="background: white;">ther</span></i><i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EN-US" style="background: white;"> </span></i><i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EN-US" style="background: white;">Earth</span></i><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">της Έμμα Γκόλντμαν, ενώ το 1916 άρχισε να εκδίδει το
περιοδικό </span><i style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><span lang="EN-US" style="background: white;">Blast</span></i><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">. Το 1917, Μπερκμαν και Γκόλντμαν συνελήφθησαν και
καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της «συνωμοσίας για
παρακώλυση στρατολόγησης».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Αποφυλακίστηκαν
και απελάθηκαν στη Ρωσία, όπου ο Μπέρκμαν αν και αρχικά κράτησε υποστηρικτική
στάση προς τους μπολσεβίκους, σύντομα εναντιώθηκε ανοιχτά στη βάναυση καταπίεση
που αυτοί άσκησαν σε κάθε φωνή έξω απ’ τη δική τους και στο αναρχικό κίνημα.
Στα τέλη του 1921, Μπέρκμαν και Γκόλντμαν απελάθηκαν και από τη Ρωσία.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ο Μπέρκμαν
κατέληξε στο Παρίσι, όπου ίδρυσε επιτροπές συμπαράστασης στους Ρώσους
φυλακισμένους συντρόφους του. Το</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> 1925, </span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">εξέδωσε</span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">το</span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">βιβλίο</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> «The Bolshevik Myth: Diary 1920-1922».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Το
1929, δημοσίευσε το «</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Now</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">and</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">After</span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">: </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">The</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">ABC</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">of</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Communist</span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span><span lang="EN-US" style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Anarchism</span><span style="background: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">», ένα από τα κλασικά έργα του αναρχισμού.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Άρρωστος
και καταβεβλημένος ύστερα από δύο αποτυχημένες εγχειρήσεις προστάτη, ο Μπέρκμαν
αυτοκτόνησε τον Ιούνιο του 1936. </span><span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">[Μτφρ. Μ.Π.]</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;"><i><span style="color: red;">* Δημοσιεύθηκε στο Βακχικόν τχ. 24</span></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="background: rgb(249, 249, 249); font-family: Tahoma, sans-serif; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-69805221893690076362014-07-18T16:00:00.001-07:002014-07-18T16:04:22.802-07:00Σάσα Τσιόρνι: Μετά την επίσκεψη σε λογοτεχνική λέσχη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjoMHfNuLN-dv36snFzxCKd4sGCOZEWTPLRi5oFkWcuLNca2Rh6GPqkSf_-8VDuU_MKbPS8VRRpJqj71rK8i1-VXQZo5rc4QL6vpvRvLnYJF0KFec_0t16sstmSmRibl8HDT5apUx4OvM/s1600/maxres.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjoMHfNuLN-dv36snFzxCKd4sGCOZEWTPLRi5oFkWcuLNca2Rh6GPqkSf_-8VDuU_MKbPS8VRRpJqj71rK8i1-VXQZo5rc4QL6vpvRvLnYJF0KFec_0t16sstmSmRibl8HDT5apUx4OvM/s1600/maxres.jpg" height="225" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Sylfaen, serif;"><br /></span></strong>
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">Μετά την
επίσκεψη σε λογοτεχνική λέσχη <o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">Είμαστε πολιτισμένοι: πλένουμε τα δόντια <o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">το στόμα και τις μπότες μας. <o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">Στις επιστολές, είμαστε απολύτως
εξευγενισμένοι –<o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">λέμε: «Ο πιο πιστός σας Υπηρέτης».<o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">Ε τότε, γιατί κλείνουμε <o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">όλες μας τις αντιπαραθέσεις<o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">σαν τον κάθε ηλίθιο –<o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">γιατί πιθηκίζουμε τους Παπούα <o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">δαγκώνοντας ο ένας τον άλλον στη μουσούδα;<o:p></o:p></span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">Είναι αλήθεια: συνήθως το κάνουμε με λέξεις,</span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<strong><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-weight: normal;">μα κι αυτές πονούν το ίδιο. </span></strong></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<i><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ]</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: red; font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i>«Straw Dogs», τχ. 4, Φεβρουάριος 2014</i></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-65552462898866934342014-03-01T06:26:00.001-08:002014-03-01T06:26:34.331-08:00Ο ατελής αγαθός δαίμονας<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMZW5aP_E_qx9ObqOA7gThRI1OfS0UZwP6D6sYHNaZCO8BemdIp39Vvr7aPwelPY6Ylvjkx3h2BqxM3uUdQ2GvIa7LbuOSgJ8beCnLZhkVfmx8zaf-ali3wuJVE4-uiCcuU5rGxB69RWE/s1600/aggelos-glyptis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMZW5aP_E_qx9ObqOA7gThRI1OfS0UZwP6D6sYHNaZCO8BemdIp39Vvr7aPwelPY6Ylvjkx3h2BqxM3uUdQ2GvIa7LbuOSgJ8beCnLZhkVfmx8zaf-ali3wuJVE4-uiCcuU5rGxB69RWE/s1600/aggelos-glyptis.jpg" height="320" width="237" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">Βάκης Λοϊζίδης: <i>Ο άγγελος και ο γλύπτης</i> (Μανδραγόρας,
2011)<span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Μία από τις πιο εμβληματικές μορφές αγγέλων
στη δυτική σκέψη και λογοτεχνία του 20ού αιώνα αποτελεί ο «άγγελος της
Ιστορίας» του Βάλτερ Μπένγιαμιν: ο άγγελος που με διπλωμένα τα φτερά του κοιτάζει
τρομαγμένος το παρελθόν, ενώ μια τρομερή καταιγίδα τον παρασύρει προς το μέλλον
και την πρόοδο. Ο Γερμανοεβραίος φιλόσοφος διατύπωσε τους στοχασμούς του πάνω
στην ιστορία με βάση αυτή την απεικόνιση: τον <i>Angelus Novus</i> που φιλοτέχνησε ο Πάουλ Κλέε το 1920. Αποκεί ξεκινάει
κι η λογοτεχνική αντίληψη για τον άγγελο της αποξένωσης και της φθοράς που
βρήκε απήχηση στο έργο ξένων και Ελλήνων ποιητών κυρίως από το τέλος του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου κι ύστερα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Στην απαρχή της νεωτερικότητας και του
μοντερνισμού, ωστόσο, η ποίηση συναντάται με τις τρομερές στρατιές αγγέλων του
Ράινερ Μαρία Ρίλκε όπως αυτές εμφανίστηκαν στην ποιητική σύνθεση </span><i style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Ελεγείες του Ντουίνο</i><span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">. Εδώ ο άγγελος
αποτελεί μιαν αλληγορία για τη μάχη του ανθρώπου με ό,τι τον υπερβαίνει και
συγχρόνως ένα πλάσμα από φως που καταυγάζει την ανθρώπινη συνείδηση και
πνευματικότητα σε κάθε «βίαιη» συνάντησή τους. Για τον Ρίλκε η όψη του αγγέλου είναι
</span><i style="font-family: Tahoma, sans-serif;">τρομερή</i><span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">, καθότι μπροστά στην
πληρότητά της το ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι παρά η εκφορά της ατελούς αισθητής
φύσης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Τα πιο πάνω δύο παραδείγματα αρκούν για να
επισημάνουν πως κάθε αναμέτρηση του σύγχρονου ποιητή με τον άγγελό του ενδεχομένως
να οδηγήσει στον καλλιτεχνικό σπαραγμό του πρώτου. Το ποιητικό έργο πρέπει να
αποκαλύψει τη δική του αγγελολογία, διαφορετικά το εγχείρημα θα αποβεί
συντριπτικά χαμένο. Στα ανά χείρας ποιήματα του Βάκη Λοϊζίδη, βρισκόμαστε
ενώπιον μιας από τις σπάνιες μορφές αγγέλων στην ευρύτερη νεοελληνική
λογοτεχνία. Κι εξηγώ:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Ο άγγελος του Λοϊζίδη εμφανίζεται στην
απόλυτη έκπτωσή του. Ο μεταφυσικός χαρακτήρας των αγγελικών πλασμάτων που
κατέρχονται την κλίμακα από τα ουράνια στα επίγεια για να πραγματωθεί η
επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων έχει απολεσθεί. Τη θέση του Δημιουργού
παίρνει ο άνθρωπος-καλλιτέχνης και κατ’ επέκταση ο άγγελος αποκαλύπτεται με
εξίσου πεπερασμένους όρους. Ακέφαλος, με το φωτοστέφανο γκρεμισμένο μπρος στα
πόδια του και δίχως φτερά, ο άγγελος του Λοϊζίδη είναι ένας ατελής θνητός. Μια
μορφή που αφενός συνδέει την υλική και πνευματική υπόσταση του ανθρώπου στο
καλλιτεχνικό πεδίο, μα αφετέρου υποφέρει μαζί με τον άνθρωπο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Η πρώτη μεγάλη μάχη του Ιακώβ με τον
άγγελο –όπως περιγράφεται στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση– στα 27 ποιήματα της
ανά χείρας σύνθεσης μεταβάλλεται σε μάχη του ανθρώπου με τα επίγεια και το κενό
του ουρανού, με σύμμαχο τον εξανθρωπισμένο άγγελο: που ανασαίνει αμίαντο στα
μεταλλωρυχεία, που συμπορεύεται στο χώμα με τον κηπουρό, που δημιουργείται από
τον άνθρωπο – κι είναι εξίσου αδύναμος με αυτόν. Στην ποίηση του Λοϊζίδη το
τρομερό δεν εκπορεύεται από το ανοίκειο. Εδώ ο άγγελος προκαλεί τον τρόμο
ακριβώς λόγω της πτώσης του. Λόγω της μη πληρότητάς του, σε αντίθεση με τους
αγαθούς δαίμονες του Ρίλκε. Είναι η θνητότητα των αγγέλων που δίνει τρομερή
–σχεδόν φασματική– όψη στα κατά τ’ άλλα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους. Γιατί ο
άνθρωπος δεν έχει συνηθίσει τους αγγέλους σε αυτή την οικεία διάσταση. Ακόμα αναμένει
απ’ αυτούς να αποκαλύψουν κάποια ανώτερη βούληση ή να μεταφέρουν το άγγελμα από
τα ουράνια.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Η αντιστροφή αυτής της κοσμαντίληψης, με
τον άγγελο να είναι παρηγορητής και αρωγός του ανθρώπου στον αγώνα του μες στη
ζωή, με τον άγγελο να έχει παρεκκλίνει του <i>προορισμού</i>
του, αποτελεί μια ποιητικά <i>βλάσφημη</i>
αγγελολογία που ανατρέπει τους κανόνες δημιουργίας, μεταφέροντάς τους από το
ακατάλυτο του ουρανού στο πεπερασμένο της θάλασσας και του ξύλου. Ο άγγελος του
ανθρώπινου δημιουργού είναι μια ακόμα πιο τρομερή μορφή: συνυφασμένη πια με την
ύπαρξη κι όχι με το πεπρωμένο, ακολουθεί τα ανθρώπινα πάθη και διαμορφώνεται
από αυτά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Μπροστά σε αυτόν τον άγγελο ακόμα και ο
δημιουργός του στέκεται με αμηχανία. Το νέο πρότυπο είναι δύσκολο να δομηθεί κι
αποκαλύπτεται σε διάφορες παραλλαγές. Ουσιαστικά, ο Λοϊζίδης υπονομεύει τη δημιουργία
όχι μόνο σε μεταφυσικό, αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όταν αποφαίνεται:
«Γλύπτη δεν σε πιστεύω». Η οικεία εικόνα του αγγέλου που περπατάει δίπλα στον
άνθρωπο δεν κάμπτει την αδυνατότητα του τελευταίου να δώσει πλήρη μορφή στον αγαθό
δαίμονα. Κι ίσως εδώ φυλάσσεται η τρομερή υπόσταση της ομορφιάς που φέρουν οι
άγγελοι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Tahoma, sans-serif;">Ωστόσο, ένα είναι βέβαιο: τ’ άστρα δεν
είναι πια μέρος της <i>αγγελικής</i>
καθημερινότητας. Αυτή πλέον ταυτίζεται με την ομορφιά του ανθρώπινου βίου –
ακόμα και στις πιο άγριες και σκληρές εκφάνσεις του. Ο ατελής άγγελος του Λοϊζίδη
δεν είναι πλάσμα της αποξένωσης, αλλά της οικειοποίησης – και γι’ αυτό πιο
τρομερός.<span style="font-size: 13pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c; font-family: Tahoma, sans-serif; line-height: 115%;">*<i> Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα</i> Ο Φιλελεύθερος, <i>φ. 22/7/2012</i></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-30120381604717400462013-12-02T02:43:00.000-08:002013-12-02T02:43:06.723-08:00Φάσματα μες στα τοπία του ύπνου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJKyg0X8-L92XyATCSMCCudFvVqf1cBwNxZRHeShhRkvh3wnNP6XowjKm0N4BIMmT5nyeRqgRyDbMxqHmpnpF3wMn3NH-bHMqGxHC4AC6pnrMIsfIsTpa608MMi6cqs9H54zGcRWCPcFY/s1600/tragoudia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJKyg0X8-L92XyATCSMCCudFvVqf1cBwNxZRHeShhRkvh3wnNP6XowjKm0N4BIMmT5nyeRqgRyDbMxqHmpnpF3wMn3NH-bHMqGxHC4AC6pnrMIsfIsTpa608MMi6cqs9H54zGcRWCPcFY/s320/tragoudia.jpg" width="223" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b>Του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου</b></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Νίκος Ορφανίδης: <i>Τα χαρωπά τραγούδια της μητέρας</i> (Ακτή,
2009)<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η<span style="color: #1a171c;"> ένατη
ποιητική συλλογή του Νίκου Ορφανίδη αποτελείται από τις ενότητες <i>Σύναξις κεκοιμημένων Β΄</i> και την ομώνυμη με
τον τίτλο του βιβλίου. Τα επιμέρους ποιήματα με τις διακειμενικές αναφορές τους
σε γνωστά δημοτικά τραγούδια καταδεικνύουν την πρόθεση του Ορφανίδη να
αναμετρηθεί με την ιστορία, μετερχόμενος ένα λυρικό ιδίωμα που συναντάται με την
λαϊκή προφορική ποιητική παράδοση.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #1a171c;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όμως, το δημοτικό τραγούδι για τον
Ορφανίδη δεν αποτελεί απλώς μια μετρική οδηγία ή τον απαραίτητο συμφωνημένο –με
την κοινότητα– μύθο για να τραγουδήσει μέσα στο όνειρο τον γενέθλιο τόπο, την
παιδική ηλικία και την αρχετυπική διάσταση της μητέρας – για ν’ αναπλάσει
ορισμένως τον πεπερασμένο χωροχρόνο της ιστορίας. Στην παρούσα συλλογή το
δημοτικό τραγούδι δεν είναι το μέσο, αλλά το τέλος. Ο Ορφανίδης επικαλείται την
ανδρεία του Κολοκοτρώνη –και τη μεταθέτει στην πλατεία Ομονοίας της τελευταίας
δεκαετίας– αλλά και του Γιαννακού «του τραπεζούντιου άσματος», επικαλείται τη
λύπη του ηγούμενου Κυπριανού «εκ της νήσου Λευκωσίας Κύπρου» και προσκαλεί τους
νεκρούς του: το φάσμα της μητέρας ή μια ακόμα πιο «φασματική» πατρίδα. Συνθέτει
τα δικά του –μοντέρνα– δημοτικά τραγούδια υπό την έννοια πως ο δημιουργός
αναπροσαρμόζει τη συλλογικότητα της παράδοσης και το δοσμένο μέλλον κατά πώς
του επιβάλλει η ψυχική του διάθεση, μετουσιώνοντας το τραγούδι του σε
πνευματικό κτήμα της κοινότητας στην οποία απευθύνεται.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i>Ο
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μεσημέρι του Μαΐου στο Βαλτέτσι</i> και <i>Ο Αρματωλός</i> κάλλιστα μπορούν να
θεωρηθούν ως κλέφτικα, στο πλαίσιο των παραλλαγών που δοκιμάζει ο Ορφανίδης
πάνω στο μέλος, τα θέματα ή τα μοτίβα των παραδοσιακών δημοτικών τραγουδιών,
εστιάζοντας στην προβολή ενός κόσμου πέρα από τον αισθητό, με μιαν αφήγηση που σμίγει
τα επίγεια με τα αλλόκοσμα, που υποβάλλει τη συλλογική αναγνωστική συνείδηση κι
ενδυναμώνει την πίστη στον «ανοίκειο» τόπο τους – σ’ έναν τόπο όπου κατ’ ουσίαν
θρηνείται η απώλεια του ιστορικού μικρόκοσμου, μέσα από τα πρόσωπα και τις
πράξεις του· εκεί που το ιστορικό υποκείμενο ακολουθεί ασθμαίνοντας τη ροή της
ιστορίας και που πλέον δεν τη διαμορφώνει ως πρωταγωνιστής.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όσο κι αν το πνεύμα επιστρέφει στοχαστικά
σε παρελθόντες καιρούς, ο ιστορικός χρόνος είναι μη αναστρέψιμος κι αυτό το
άγχος –σχεδόν αγωνία θανάτου– βιώνει ο αφηγητής των «χαρωπών» τραγουδιών.
«Χαρωπών» δεδομένου ότι η επίγνωση της σφαγής που προστάζει η ιστορία εμπνέεται
από την εξεγερτική διάθεση του ατόμου να απολαύσει τ’ ανθρώπινα μες στον
αναλωμένο χρόνο του βίου του. Όμως βαθιά τους, τα τραγούδια του Ορφανίδη
εκχωρούν τον επικό τους χαρακτήρα και την ασυμβίβαστη διάθεση των ηρώων-κλεφτών
τους, παραδίδονται στην αδυνατότητα του ανθρώπινου όντος να κερδίσει τη μάχη
του με τον χρόνο κι ακούγονται σαν μοιρολόγια πάνω απ’ το φαγωμένο κουφάρι ενός
ιστορικού παρόντος που «ζωντανεύει» ως σπαραγμός και νοσταλγία για τη ματαίωση
των μύθων της εξέγερσης και της ανδρείας, αλλά κι ως απόδοση τιμής στους κεκοιμημένους
των μύθων.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif; font-style: italic;">* Δημοσιεύθηκε σε πρώτη
μορφή στην εφημερίδα </span><span style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Φιλελεύθερος</span><span style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;">,<i>
φ. 18/9/2011.</i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-21906880894811267772013-10-19T02:12:00.000-07:002013-10-19T02:14:14.694-07:00Σάσα Τσιόρνι: Τρελάδικο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijEGMVdAuOxgW5KNGJthM-eIUAfJrlLBuPl0EXLKbSeAQsFnPABNQka94B28JKkJ_HB6NcjPkEfXhqbdMYCfvci3TwJjLs90LCx0eEvYIiEIfPCUYC6R2gwxdSpRJpQGuBPmzc8EOhXRQ/s1600/6.%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijEGMVdAuOxgW5KNGJthM-eIUAfJrlLBuPl0EXLKbSeAQsFnPABNQka94B28JKkJ_HB6NcjPkEfXhqbdMYCfvci3TwJjLs90LCx0eEvYIiEIfPCUYC6R2gwxdSpRJpQGuBPmzc8EOhXRQ/s1600/6.%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οικογένεια – αυτό το σκυλολόι γνωστών
και γκρινιάρηδων,<br />
αυτό το ανυπόφορο καρναβάλι ηλιθίων.<br />
Δουλειά, φίλοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί <br />
επιτίθενται ακατάπαυστα στο πνεύμα μου.<br />
Πάρ’ τα βιβλία – λέρα και σκουπιδαριό:<br />
μια γάτα τα ξεσκίζει,<br />
μιαν άλλη τα γλείφει, γεννάει βρωμιά <br />
και μασουλάει με ηδυπάθεια. . .<br />
<br />
Μεγάλε Πέτρο, Μεγάλε Πέτρο –<br />
ένοχε των ενόχων!<br />
Τι σ’ έφερε στον άγριο βορρά<br />
να πράξεις μια τέτοιαν αμαρτία;<br />
Οκτώ μήνες χειμώνας – κι ούτε χαμόμουρα ούτε συνοδοί.<br />
Κρύο, μύξα, σκοτάδι, βροχή – Το παλαβό σου κεφάλι σε <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
τραβάει απ’ το παράθυρο να πα’ να
σωριαστείς στη γέφυρα. . .<br />
Είμαι αγανακτισμένος, αγανακτισμένος! Θεέ μου, ποιος είναι <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
ο επόμενος;<br />
<br />
Καθημερινώς πίνουμε το φαρμάκι μας: μία θολή γουλιά <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">από ’να κουτάλι κηροζίνης –<br />
και υπό τη λαγνεία των παράλογων ομιλιών, <br />
ο άνθρωπος μεγαλώνει αδιάφορα σαν βόδι…<br />
<br />
Υπάρχει κοινοβούλιο – όχι; Ένας Θεός ξέρει,<br />
εγώ πάντως όχι. Ο διάολος ξέρει.<br />
Εδώ –κι αυτό το ξέρω– υπάρχει θλίψη<br />
κι ανάπηρος θυμός...<br />
Ο λαός μουγκρίζει, τρελαίνεται, ξεφεύγει,<br />
μα αυτές «δεν είναι οι μέρες του μίσους», λέει.<br />
<br />
Πού είμαστε, αγαπητέ μου – αγαπητέ μου ομοαίματε;<br />
Πού είμαστε, απέθαντη αγάπη;<br />
Γκουτσκόβ, Δούμα, λασπόχιονο, χαμόμουρα, σκοτάδι…<br />
Αγαπητέ μου! Δεν σε τραβάει το παλαβό σου κεφάλι απ’ το <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: #333333;"> παράθυρο να πα’ να σωριαστείς στη
γέφυρα;<br />
Την αλήθεια! Σε τραβάει, έτσι; </span><span lang="EN-US" style="color: #333333;"> </span><span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span style="color: #333333;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">ΑΠΟΔΟΣΗ: <i>ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ</i></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="color: red; font-family: Verdana, sans-serif;"><i>* Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αυγή», φ. 13/10.2013</i></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-8733586051650642332013-10-07T03:30:00.000-07:002013-10-07T03:30:18.015-07:00Η μεταμόρφωση ως οντολογία του ποιητικού υποκειμένου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitCAgsUYK3q1VOM-P3YTuESj-tLdrhAFrRzoVmxb8B0G9DJ7itXJUsfmsAfMT7kUsz2omMqCUn8VKgcHkmAhnM16mUJT_Gc7o0G91407_0unXZJFSWZJxN6KxfdWhagIjbowMstzDP9ao/s1600/klisi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitCAgsUYK3q1VOM-P3YTuESj-tLdrhAFrRzoVmxb8B0G9DJ7itXJUsfmsAfMT7kUsz2omMqCUn8VKgcHkmAhnM16mUJT_Gc7o0G91407_0unXZJFSWZJxN6KxfdWhagIjbowMstzDP9ao/s1600/klisi.jpg" /></a></div>
<b style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></b>
<b style="text-align: justify;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Του Μιχάλη Παπαντωνόπολου</span></b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Γιώργος Καλοζώης: <i>Η
κλίση του ρήματος</i> (Φαρφουλάς, 2009)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i>Η κλίση του ρήματος</i> μετέρχεται της ήδη
κατακτημένης προοπτικής –και των ανάλογων εφοδίων– που διαθέτει η γραφή του
Γιώργου Καλοζώη. Συγκεκριμένα: έντονη εικονοποιία που δανείζεται σάρκα από υπερρεαλιστικά
μοτίβα κι οστά από την αισθητική του εξπρεσιονισμού, και την οποία
αντιλαμβανόμαστε μέσα από την αφήγηση ενός –όχι σπάνια– ραγδαίως κινούμενου
κινηματογραφικού φακού. Παράλληλα, μια γλώσσα που υπακούει στις δικές της
μουσικές φράσεις, τις οποίες αναπλάθει χρησιμοποιώντας συχνά επαναλήψεις
λεκτικών ή συντακτικών σχημάτων, με φαινομενική συνέπεια έναν αλλόκοτο
ασθματικό διασκελισμό των στίχων που συμβάλλει ουσιαστικά στην αίσθηση του
ανοίκειου που επιθυμεί να δρέψει ο ποιητής. Εν τούτοις, αν προσπαθήσει κανείς
να αποκαταστήσει τη λογική συνάφεια «ανάσας» και εικόνας, και να δεχτεί την
κρυπτικότητα των ποιημάτων ως εγγενές χαρακτηριστικό τους, τότε θα βρεθεί
μπροστά σε μια μακροσκελή αφήγηση, απολύτως διαυγή όσον αφορά το νόημα και την εκφορά
της και σε διαρκή κοινωνική (κατά Μαρξ) –και συνεπώς, πολιτική– εγρήγορση.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οι πιο πάνω διαπιστώσεις έχουν σε μεγάλο
βαθμό ανιχνευθεί στο μέχρι σήμερα ποιητικό έργο του Καλοζώη. Ως εκ τούτου, θα
ήταν προτιμότερο να σταθούμε στην ξεκάθαρη –και ιδιότυπη– οντολογία που διαμορφώνει
ο ποιητής στο παρόν εγχείρημά του. Αφοριστικά μιλώντας, η </span><i style="font-family: Verdana, sans-serif;">μεταμόρφωση</i><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> είναι η οντολογία της ποίησης του Καλοζώη. Στην </span><i style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κλίση του ρήματος</i><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">, η σταδιακή διαδικασία
μεταμόρφωσης του νεορομαντικού υποκειμένου δίνει μορφή και πνευματική υπόσταση
σε μια ζωική κοσμολογία στα όρια του τοτεμισμού. Όρια τα οποία δεν
ξεπερνιούνται, καθώς τα πλάσματα που κατοικούν στον ποιητικό ιστό του Καλοζώη
δεν συμπεριφέρονται ως φάσματα, αλλά ως οικόσιτα του εφιαλτικού πάθους που
βιώνει ο άνθρωπος μέσα στο υπαρξιακό άγχος του θανάτου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η στοιχειακή μεταμόρφωση στην ποίηση του Καλοζώη
(βλ. αράχνη, πεταλούδα, σκαντζόχοιρος, γκνου, κογιότ, λύκος, σκύλος κ.ά.)
αποτελεί μια ευρύτερη μετάλλαξη της κοινής οντολογίας. Και δεν συμβαίνει
απαραίτητα προκειμένου ο άνθρωπος να υπομείνει τη φρίκη του κοσμικού σφαγείου.
Εδώ, μεταμόρφωση δεν σημαίνει κάθαρση, αλλά υλικό και έννοια της ίδιας της
καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μπορεί στην ιστορία των μύθων και των θρησκειών, η
μεταμόρφωση να υπήρξε δοκιμή ή κατ’ εξοχήν προνόμιο του θεϊκού στοιχείου –και
κάποτε κάποτε δυνατότητα του ανθρώπινου όντος–, όμως στη σύγχρονη <i>μυθολογική</i> αφήγηση του Καλοζώη, αυτήν τη
δυνατότητα τη διεκδικεί ο άνθρωπος από τον άνθρωπο και όχι από κάποιο Υπέρτατο
Ον.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ουσιαστικά, </span><i style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η κλίση του ρήματος</i><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> αποτελεί ένα ύστερο εγχειρίδιο αυτογνωσίας για
το πλάσμα στο οποίο μεταμορφώνεται η ανθρώπινη συνείδηση αιφνιδίως κι
αμετάκλητα. Ο Καλοζώης στήνει μιαν εφιαλτική σκηνή γύρω από την έλλογη διάνοια,
προβάλλοντας ερμητικές μεταφυσικές αποστροφές σε αντικείμενα του καθημερινού
χώρου, ενώ συγχρόνως φροντίζει να εντάξει την παράδοξη φύση του ανθρωποζωικού
συμπλέγματος –που αποκαλύπτεται στα ποιήματά του– σε μια ευρεία ρεαλιστική
αφήγηση, συντηρώντας το </span><i style="font-family: Verdana, sans-serif;">τρομερό</i><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> ως
συνθήκη που επιβάλλεται στον Άλλον (αναγνώστη) και τον καθιστά συν-θεατή ενός
κοινού εφιάλτη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><b><span style="font-family: ZineSerifDisGreek-TFBoldRoman; font-size: 13pt; line-height: 115%;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c; font-family: "Tahoma","sans-serif";">* <i>Δημοσιεύθηκε σε πρώτη
μορφή στην εφημερίδα </i>Ο Φιλελεύθερος<i>,
φ. 11/9/2010.</i></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-41982475789367410972013-09-15T04:37:00.000-07:002013-09-15T04:39:12.008-07:00Η επιστροφή του Αρχιερέα και άλλα διηγήματα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguj-oGln_fETRsdABO2YdDQrfbmjtvC0LgMxx75eQsu-aHY5zuPGLJZd0LgCA2TcsU5StmyoQ78LBJo-VPGH8HxqnIhoE7cNyZCIuNkXUAFOscbygVR252xSR4CK7n0etB-pkg0uRBuXs/s1600/%CE%97+%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%97+%CE%A4%CE%9F%CE%A5+%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%99%CE%95%CE%A1%CE%95%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguj-oGln_fETRsdABO2YdDQrfbmjtvC0LgMxx75eQsu-aHY5zuPGLJZd0LgCA2TcsU5StmyoQ78LBJo-VPGH8HxqnIhoE7cNyZCIuNkXUAFOscbygVR252xSR4CK7n0etB-pkg0uRBuXs/s1600/%CE%97+%CE%95%CE%A0%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A6%CE%97+%CE%A4%CE%9F%CE%A5+%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%99%CE%95%CE%A1%CE%95%CE%91.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<i><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν είναι η πρώτη φορά
που γι’ αλλού κινήθηκε ο λαός και αλλού κατέληξε ως όχλος. Ακόμη, δεν είναι η
πρώτη φορά που οι εξουσίες είχαν εφεδρείες, που το πλήθος νόμιζε ότι… ήταν δική
του επιλογή! Πρόσωπα και προσωπεία της εξουσίας, που η ανασφάλεια τα οδηγεί
στον αυταρχισμό. Οβιδιακές μεταμορφώσεις χωρίς τελειωμό. Λογάριασε σε όλα αυτά
και τον ρωμαϊκό ιμπεριαλισμό και τότε αντιλαμβάνεσαι με ποια Λερναία Ύδρα
αντιπαλεύεις. Κι όμως, δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να συνεχίσεις να
αντιπαλεύεις τη Λερναία Ύδρα. Τόσο απλό.<b><o:p></o:p></b></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Με αυτό το απόσπασμα ολοκληρώνεται το εισαγωγικό διήγημα «Η
επιστροφή του Αρχιερέα», που αποτελεί και τον πυρήνα του ομώνυμου βιβλίου.
Συγχρόνως, το εν λόγω απόσπασμα λειτουργεί ως ο απαραίτητος αρμός μεταξύ του
κεντρικού διηγήματος και των προεκτάσεών του – δηλαδή, των διηγημάτων
«Ιουλιανού ελληνικά» και «Αποχαιρετισμός στον Τσε Γκεβάρα» που συμπληρώνουν την
έκδοση. Προεκτάσεις, οι οποίες δεν ενέχουν δευτερεύοντα ρόλο στη δομή και το
ρητορικό σχέδιο του κειμένου, αντιθέτως εμβαθύνουν στην αποτύπωση και
αναγνώριση της εξουσιαστικής παρτίδας που στήνεται –αδιάφορο πού– εδώ και
κάποιες χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας ή… σφαγής. Για την ακρίβεια, μιας
παρτίδας αφενός εγγενούς της εκάστοτε κοινωνικής δομής και πολιτικής
διαχείρισης –και άρα γνώριμης–, μα αφετέρου ανοίκειας, καθότι η συγχρονικότητα
που αναπτύσσεται ανάμεσα στη δράση του ατόμου ή των κοινωνικών ομάδων και στους
όρους που επιβάλλει το μοντέλο της παρτίδας, απομονώνει τον<b> </b>συμμετέχοντα
εμποδίζοντάς τον ακόμη και να αντιληφθεί την πραγματική θέση του σε αυτήν, ενώ
παράλληλα προκρίνει την κατασταλτική ιεραρχία ως το μοναδικό όργανο που μπορεί
να εξασφαλίσει τη συνέχιση της παρτίδας – με όποιο κόστος.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ας επανέλθω όμως στο κείμενο: Κάλλιστα, ο τίτλος του βιβλίου
θα μπορούσε να είναι «Η επιστροφή του Αρχιερέα και άλλες παραβολές». Τα τρία
κείμενα του Κωνσταντινίδη δεν αποτελούν «διηγήματα» με τη συμβατική έννοια του
όρου. «Η επιστροφή του Αρχιερέα» –με τις πέντε παραλλαγές της για τις συνέπειες
αυτής της επιστροφής, τη στοιχειώδη εισαγωγή και έξοδό της– κινείται στην κόψη
του λογοτεχνικού δοκιμίου. Αποκεί και πέρα, η συνειρμική παραπομπή στην
«Επιστροφή του Ασώτου» καθώς και τα συμβολικά σχήματα που μετέρχεται ο
Κωνσταντινίδης –η Ρώμη ως το «μακρινό» κέντρο εξουσίας, ο Αρχιερέας ως
μεσολαβητής της εξουσίας αυτής ανάμεσα στη Ρώμη και τον λαό του,
συμπεριλαμβανομένων των Πραιτόρων, των πληβείων, των ολιγαρχικών, των
δημοκρατικών κ.ο.κ.– αποκαλύπτει με παραβολικό τρόπο τη φρίκη που γεννά κάθε
εξουσία, όταν αναγκάζει έναν λαό –πίσω από συνθήματα όπως «Ζήτω η ελευθερία»,
«Κάτω ο ρωμαϊκός ιμπεριαλισμός»– να κραυγάζει κατ’ ουσίαν «Ζήτω η εξουσία».<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ομοίως, στα «Ιουλιανού ελληνικά» ο Κωνσταντινίδης
αναδημιουργεί με σύγχρονους όρους τις Συρακούσες – αποικία των Αθηναίων. Εδώ,
οι φορείς της εξουσίας αποκτούν όνομα –μεταξύ άλλων, ο Ανδρόνικος ντε Μαρρί, η
δεσποινίς Αβαριάδα, ο Μεγαλοαρχοντόπουλος της εφημερίδας «Ο Δημοκράτης»–, πλην
όμως η διάθεση του συγγραφέα είναι εμφαντικά ειρωνική. Μέσα από τους διαλόγους
των εν λόγω προσώπων στο πλαίσιο των εργασιών της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τα
Εθνικά Θέματα αποκαλύπτεται το ιδιοτελές παρόν και μέλλον τους, καθώς και τα
αληθινά «προσόντα» τους για να ανέλθουν στην κλίμακα της εξουσίας. Και όλα αυτά
υπό τη σκέπη της «εθνικής ενότητας» και του «καλώς νοούμενου δημόσιου
συμφέροντος». Με την πρόφαση της υπερκομματικότητας σε ένα παζάρι συμφωνιών
μεταξύ ακροδημοκρατών, μεσοδημοκρατών, ολιγαρχικών και ανένταχτων. Ανάμεσα σε
ευνούχους, χρέη και οικοδομικό οργασμό. Σε μια αποικία που διαρκώς φθίνει –
γιατί αυτή είναι η αναπόφευκτη μοίρα κάθε αποικίας. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;">Το τρίτο διήγημα του βιβλίου –ο «Αποχαιρετισμός στον Τσε
Γκεβάρα»– παρουσιάζεται ως το πιο ρεαλιστικό, δεδομένου ότι κτίζεται πάνω στις
σκέψεις του αφηγητή και τα ευσύνοπτα διαλογικά μέρη ανάμεσα στον ίδιο και
φίλους του. Συγχρόνως, πρόκειται για το πιο λυρικό από τα τρία κείμενα της
έκδοσης, καθώς θα μπορούσε να διαβαστεί και ως η παραβολή του «Μπολιβάρ» – του
περίφημου ποιήματος του Νίκου Εγγονόπουλου. Ο συλλογισμός του αφηγητή ακολουθεί
ορισμένως τον μηχανισμό του </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">vortex</span><span style="line-height: 115%;"> – της «δίνης», όπως θεμελιώθηκε από τους μοντερνιστές καλλιτέχνες που
υπέγραψαν το Βορτιστικό Μανιφέστο το 1914. Έτσι, στο </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">vortex</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">της ανθρώπινης ιστορίας η Πενταλιά της Πάφου είναι η Πλάγια Μπλάνκα της
Κούβας, το άστρο του Τσε Γκεβάρα σβήνει πάνω από τον ποταμό του<b> </b>Κάμπου και το
κρανίο του Ονήσιλου είναι θαμμένο κάπου στη Λατινική Αμερική. Σε αντίθεση με
την κατάσταση διαδοχής που επικρατεί στους εξουσιαστικούς κύκλους –όπου και
εστιάζουν τα δύο πρώτα κείμενα του Κωνσταντινίδη–, οι ηγετικές μορφές της
ανθρώπινης ιστορίας που αγωνίστηκαν για την ελευθερία συμπλέουν ανεξαρτήτως
τόπου και χρόνου: Αυξεντίου, Μπολιβάρ, Οικονόμου, Ρήγας, Ροβεσπιέρος είναι μαζί
στο Καράκας, στην Αθήνα, στο Παρίσι και στον Μαχαιρά. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εδώ αξίζει να επισημανθεί το εξής: Στα πρώτα δύο κείμενα, τα
ονόματα των πρωταγωνιστών «περιορίζονται» στα αξιώματα που κατέχουν και στις
ταμπέλες με τις οποίες ομαδοποιούνται για να ελέγχονται καλύτερα. Εναλλακτικά,
προσδιορίζονται με αλληγορικά ονοματεπώνυμα, που υπονομεύουν τον θεσμικό τους
ρόλο. Θεωρώ πως αυτή η πρακτική δεν οφείλεται μόνο στο ότι η συμβολική διάθεση
των παραβολών αποφορτίζεται στο τρίτο μέρος. Άλλωστε εξίσου συμβολική και
ισχυρή είναι η αναφορά στα ιστορικά πρόσωπα που συνδέθηκαν με τους
εθνικοαπελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες της ανθρωπότητας. Εννοώ ότι η
Ρώμη του πρώτου κειμένου μπορεί να είναι η αποικιοκρατική Αγγλία του 19<sup>ου</sup>
και ως τα μισά του 20ού αιώνα, ή οι ΗΠΑ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ύστερα, ή
η σύγχρονη Γερμανία της χρηματοπιστωτικής Ευρωζώνης. Αντίστοιχα, ο Αρχιερέας
μπορεί να είναι ένας εκλεγμένος Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός ή ένας διορισμένος
Επίτροπος. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια λίστα δίχως τέλος, όπου τα πρόσωπα –ή
οι καρικατούρες– της εξουσίας απλώς αλλάζουν όνομα, στο πλαίσιο της διαδοχής,
μα οι κανόνες της παρτίδας δεν αλλάζουν. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να
ονοματιστούν – ή καλύτερα, δεν έχουν όνομα, παρά μόνο τη θεσμική ιδιότητα της εξουσίας
που ασκούν. Αντίθετα, οι προσωπικότητες που αντιτάσσονται σε αυτή την Αρχή
προσδιορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τα έργα και τις μέρες τους. Δεν υπάρχει
διαδοχή, αλλά μια κατάσταση έμπνευσης από εποχή σε εποχή που καθιστά τους
πεπερασμένους ζωντανούς στη συνείδηση και τα οράματα κάθε γενιάς. Σε αυτή την
περίπτωση, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τον συμφωνημένο μύθο για να συναντηθούν. Κι
όσο στη σχέση εξουσίας-ατόμου τίποτα δεν είναι συμφωνημένο, τόσο αυξάνει η
ανάγκη ν’ αναγνωρίσουμε στον συμφωνημένο μύθο των Πραιτοριανών, των Αμαθούσιων
ή της αποικίας των Συρακουσών τις συγκαιρινές παραλλαγές της εξουσιαστικού
δημόσιου λόγου και πολιτικού βίου, και στον συμφωνημένο μύθο του Ονήσιλου ή του
Μπολιβάρ τους εναλλακτικούς δρόμους αντίστασης, αλλά και στοχασμού. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάπου εδώ, προκύπτει και το ερώτημα: Πόσο δραστική είναι η
επιλογή του συγγραφέα να μιλήσει παραβολικά; Ή για να το θέσω αλλιώς, θα
επιτύγχανε πιο αποτελεσματικά το καλλιτεχνικό του σχέδιο ο Κωνσταντινίδης, αν
παρουσίαζε το κυπριακό παιχνίδι εξουσίας με απτούς όρους; Αν οι παραλληλισμοί,
στους οποίους μπορεί να προβεί ο αναγνώστης –ταυτίζοντας τον Μακάριο με τον
Αρχιερέα ή το Εθνικό Συμβούλιο με την Επιτροπή Αλληλεγγύης για τα Εθνικά
Θέματα, για παράδειγμα– δεν εδράζονταν στο επίπεδο της υπόδειξης, αλλά της
βεβαιότητας; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εικάζω πως μια πνευματική παρουσία όπως ο Κωνσταντινίδης, με
συχνές δημόσιες παρεμβάσεις –είτε μέσω των επιφυλλίδων είτε μέσω των βιβλίων
του– στα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά τεκταινόμενα της Κύπρου, είχε την
ανάγκη να φορέσει ένα προσωπείο ανεβαίνοντας επί της λογοτεχνικής σκηνής και να
αποστασιοποιηθεί από τον φθαρμένο δημόσιο λόγο. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αντιπαρέρχομαι την ενδεχόμενη ανωριμότητα που διέπει αυτόν
τον δημόσιο λόγο ν’ αναμετρηθεί κατά μέτωπο με τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν
πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία του τόπου και να επανακαθορίσει τη σχέση του
με την προσωποπαγή πολιτική εξουσία που ασκείται μέχρι και σήμερα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και καταλήγω πως επιδίωξη του Κωνσταντινίδη ήταν να
αναδημιουργήσει την αρχέτυπη εικόνα της εξουσίας και της αλληλεπίδρασής της με
το άτομο. Πρόθεσή του ήταν να ξεθάψει τη ρίζα του φαινομένου και να μην
αναλωθεί στην περιγραφή μιας εγχώριας περιπτωσιολογίας – έστω και
επαναλαμβανόμενης. Και επίτευγμά του ήταν να σπαράξει τα σκυλιά της εξουσίας
–ας είναι και στον πεπερασμένο χρόνο του κειμένου–, εκείνα τα σκυλιά που διαχρονικά
σπαράζουν τον ποιητή.<b><o:p></o:p></b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i>ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο εκφωνήθηκε
στο πλαίσιο της παρουσίασης των βιβλίων του Στέφανου Κωνσταντινίδη από τις
Εκδόσεις Αιγαίον, τη 15<sup>η</sup> Οκτωβρίου 2012, στην μπουάτ «Η Αχάριστη»
στην παλιά Λευκωσία. Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Βακχικόν" τχ. 22, Ιούλιος 2013. </i></span><b><o:p></o:p></b></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-40787402720216289032013-07-28T04:04:00.000-07:002013-07-28T04:04:37.522-07:00Μιχάλης Παπαντωνόπουλος: Το προσωπείο του "διασκεδαστή"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-7gzjYfPZEEvCrKQ4UyMwaNllt8NAWhyphenhyphenMBtxBcPZPLe2xtqbEUxhCVxwN2W9mOrfnWk96EwQ0GsaYcyiGSFg2TDDNnnjl_qyxYd17b6gyaSr6gPtbtVIB1lKnBym_gMB7e73jJTphXEE/s1600/reousis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img bba="true" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-7gzjYfPZEEvCrKQ4UyMwaNllt8NAWhyphenhyphenMBtxBcPZPLe2xtqbEUxhCVxwN2W9mOrfnWk96EwQ0GsaYcyiGSFg2TDDNnnjl_qyxYd17b6gyaSr6gPtbtVIB1lKnBym_gMB7e73jJTphXEE/s1600/reousis.jpg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong>Κώστας Ρεούσης: <em>Ο κρατήρας του γέλιου μου</em> (Φαρφουλάς, 2009)</strong></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όσο εμφανής είναι η συνάφεια της ποίησης του Κώστα Ρεούση με τα πιο σκληρά και άναρχα υλικά του υπερρεαλισμού, τόσο μεγαλύνεται η ανάγκη να διαβάσει κάποιος τα πεζά ποιήματα της ανά χείρας συλλογής κομμένα από το κάτεργο των -ισμών· κατ’ ουσίαν, ως τομές στην μικροαστική αντίληψη που λυμαίνεται τον δημόσιο βίο και λόγο της κοινότητας είτε ως σώμα είτε ως πνεύμα.</span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ακολούθως, θα μπορούσε κάποιος να ανακαλέσει στη μνήμη του ένα απόσπασμα από την <em>Εξέγερση εναντίον της ποίησης</em> του Αντονέν Αρτώ: «Δεν θέλω να είμαι ο ποιητής του ποιητή μου, εκείνου του εγώ που θέλησε να με χρίσει ποιητή, αλλά ποιητής δημιουργός, σε διαρκή εξέγερση εναντίον του “εγώ” και του “εκείνου”». Κι αν το «εγώ» ξεδιπλώνεται ενστικτωδώς πικραμένο κι επίκτητα πικρό, τραχύ κι ενίοτε προκλητικό, στον Κρατήρα του γέλιου μου δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δοκιμάζει τα όρια της ψευδαίσθησης και της δειλίας που εφαρμόζει ο μικροαστικός πολιτισμός στις επιμέρους εκφάνσεις του. Μια δοκιμή που ξεσπάζει σε σύγκρουση –πώς αλλιώς;– προσδιορίζοντας τον εαυτό της ως το «έτερο» αναφορικά με το «εκείνο» ή ακόμα κι ως το «ξένο».</span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όμως, εδώ το «ξένο» δεν νοείται ως αμέτοχο. Ίσα ίσα: η εξέγερση ως κίνημα του σώματος και του πνεύματος καταφέρεται πριν απ’ όλα ενάντια στη σοβαροφάνεια της εικόνας. Τα ποιήματα του <em>Κρατήρα</em> είναι φύσει εξεγερμένα, προσβλέποντας να καταδείξουν πόση κωμωδία ανεβαίνει ως τη γλώσσα της ευπρέπειας και συγχρόνως πόση τραγικότητα συντρίβεται στον λόγο του «διασκεδαστή». Κι ας μην ξενίσει ο όρος. Το προσωπείο του «διασκεδαστή» αφηγείται το δράμα του «έτερου» στη σχέση του με την κοινωνία – και ιδίως με τους εξουσιαστικούς φορείς αυτής. Ο «διασκεδαστής» παίζει ξανά και ξανά εκείνο το επεισόδιο της ανθρώπινης κωμωδίας όπου ο ίδιος υποδύεται το εντεταλμένο θύμα που αντικαθιστά τον «βασιλιά» κατά την τελετουργική θυσία.</span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έτσι, η ανοίκεια κωμωδία που ανεβάζει ο Κ. Ρεούσης στον <em>Κρατήρα του γέλιου μου</em> μετέρχεται τη μιμική, τον χορό (ως πρόσωπο του δράματος) και την απαγγελία· κραυγάζει μια γλώσσα ολοζώντανη, συχνά προκλητική – κι αυτή την πρόκληση οφείλουν να διαχειριστούν τόσο ο δημιουργός όσο κι ο αναγνώστης εφόσον κι οι δύο γνωρίζουν πως τα λυρικά, ειδυλλιακά τοπία έπαψαν πια να συνεγείρουν το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής· την πρόκληση που αυτοσχεδιάζει, γεννώντας κωμικούς, τραγικούς –ή και τον συνδυασμό τους– ρόλους· που απελευθερώνει κάτω από τις μάσκες της· κι εν τέλει έρχεται να θυμίσει πως σήμερα η ποίηση δεν μπορεί να είναι ολόλευκοι κρίνοι και γλυκόλαλες αηδόνες· σήμερα, η ποίηση οφείλει να ανασαίνει ως λεπίδα ή σφυρί.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em>* Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα</em> Ο Φιλελεύθερος<em>, φ. 15/1/2011.</em></span></div>
<br />
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-52824814756141440452013-07-15T04:37:00.001-07:002013-08-12T04:10:11.693-07:00Μιχάλης Παπαντωνόπουλος: Λυρικά επιγράμματα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMxuUPr3mIPm7NtPB0ZfzZHVa695AQeFd-hhFUR54uANsU9nzxtzo78O6IkYNLjyeHcEdiLLdKNkKquOmzStQotHWRiAw9te4ZQgFL_wTgI24d38q8mLkuukX42sBMUT_W4xgvGYgkNAI/s1600/nikolaidis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" iya="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMxuUPr3mIPm7NtPB0ZfzZHVa695AQeFd-hhFUR54uANsU9nzxtzo78O6IkYNLjyeHcEdiLLdKNkKquOmzStQotHWRiAw9te4ZQgFL_wTgI24d38q8mLkuukX42sBMUT_W4xgvGYgkNAI/s320/nikolaidis.jpg" width="254" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;">Παναγιώτης </span></b><span class="st1" style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b><span style="color: #444444; line-height: 115%;">Νικολαΐδης</span></b></span><b style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="line-height: 115%;">: <i>Σαν ίαμβος καθρέφτης</i> (Πλανόδιον, 2009)</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η παρούσα έκδοση<b> </b>αποτελεί την πρώτη ποιητική συλλογή του Παναγιωτη Νικολαΐδη. Δομείται σε δύο ενότητες, από τις οποίες προκύπτει και ο τίτλος του βιβλίου: «Σαν ίαμβος» και «Καθρέφτης». Κοινός άξονας των ποιημάτων που συνθέτουν τα δύο μέρη, είναι η επιγραμματική εκφορά τους. Υπ’ αυτήν τη συνθήκη, η δεύτερη ενότητα της συλλογής –που φαίνεται πιο στοχευμένη θεματικά από την πρώτη– σχολιάζει σκωπτικά και με λυρισμό τις «αδυναμίες», τα ελαττώματα και τη ματαιοδοξία της λεγόμενης ποιητικής συντεχνίας (Δεν καταλαβαίνω τι ζόρι τραβάς/ Δεν κηδεύθηκες δημοσία δαπάνη;/ Δεν κρεμάσαμε τη φωτογραφία σου/ σε σωματεία και δημόσια κτήρια;/ Εντάξει, μπορεί να μη σου φτιάξαμε/ άγαλμα επιβλητικό/ Σου γράψαμε όμως/ Υψηλά Ποιήματα) και προσεγγίζει το αληθινό στην ποιητική διαδικασία έξω από το κυρίαρχο φαίνεσθαι, μετρώντας το ποίημα στις <i>σκοτεινές</i> διαστάσεις του (Ό,τι αξίζει στον καφέ/ δεν είναι το φλιτζάνι/ ούτε το ζουμί/ μήτε το θορυβώδες ρούφηγμα/ Είναι το μαύρο κατακάθι// Το πικρό).<b><o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η σκωπτική διάθεση βρίσκεται σαφώς σε συνθήκη υποχώρησης στην πρώτη ενότητα της συλλογής. Όχι όμως κι η αρτιότητα στην τεχνική, την οποία ο Νικολαΐδης επιτυγχάνει με συνέπεια στα ποιήματά του. Ο ρυθμός και το μέτρο αξιοποιούνται για να προσδώσουν ηδύτητα στον ακαριαίο τόνο των επιγραμμάτων, ενώ συγχρόνως <i>παγώνουν</i> το βλέμμα του αναγνώστη σε διαυγείς εικόνες, από τις οποίες δεν λείπουν η ανατροπή και το ποιητικό εύρημα, δοσμένες δίχως το βάρος των επιτηδευμένων ρητορικών σχημάτων, της εκζήτησης και της υποκρισίας που επικρίνει ο Νικολαΐδης στα ποιήματα της δεύτερης ενότητας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν τούτοις, και στο «Σαν ίαβος» αναγνωρίζεται η πρόθεση του Νικολαΐδη να εκφέρει την αντίληψή του περί ποιητικής. Δεν είναι λίγες οι φορές που το ποίημα δανείζεται τις ιδιότητες του σώματος ή ταυτίζεται με αυτό. Άλλωστε η ιδιότητα του πεπερασμένου χρόνου είναι κοινή τόσο στο κείμενο όσο και στη βιολογική υπόσταση του ανθρώπου. Ο χρόνος άλλοτε παρουσιάζεται εξελικτικά –με τη συνεπακόλουθη φθορά που διέπει το σώμα, τα συναισθήματα αλλά και τις διαπροσωπικές σχέσεις– κι άλλοτε <i>σταματημένος</i>, αντιληπτός όπως σε όνειρο, με το ποίημα να ακυρώνει τη συνθήκη του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Έτσι, τα ποιήματα του Νικολαΐδη επιστρέφουν στο αναγκαίο για να υπάρξουν. Δηλαδή, στην επικοινωνία που συντελείται με στοιχειακές λέξεις και σύμβολα – παρμένα από τη φύση ή την οικεία καθημερινότητα. Η επιγραμματική φόρμα των ποιημάτων επιτυγχάνει τη συγκίνηση ακριβώς μέσα από την απογύμνωση των λεκτικών τοπίων που στήνει ο Νικολαΐδης. Στο χάσμα που αφήνει εντός της γλώσσας η αδυναμία επικοινωνίας –γεγονός που οφείλεται κυρίως στη φθορά του Λόγου και συγχρόνως γίνεται νοητό ως παθογένεια των σύγχρονων κοινωνικών δομών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο– αυξάνει η ανάγκη για την επαναφορά του καίριου κι ουσιαστικού ως του ελάχιστου αρμού που θα συνδέσει τον αποσπασματικό λόγο και τα ελλείμματά του και θα ολοκληρώσει την επικοινωνία. Εν ολίγοις, το αναγκαίο της επικοινωνίας επαναφέρει το επιγραμματικό του Λόγου, το αξιοποιεί και το αναδεικνύει, χωρίς να απουσιάζει ο υπαινιγμός ή να γίνονται εκπτώσεις στην εκλεπτυσμένη χρήση της γλώσσας προς χάριν του <i>εύκολου</i> νοήματος, με όρους μανιέρας ή «διαφημιστικής» ατάκας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αντιθέτως, ο υπαινιγμός διευρύνει τα όρια της ερμηνείας, ο επεξεργασμένος Λόγος προωθεί την κοινωνία του μηνύματος ανάμεσα στο ποιητικό υποκείμενο και στον αναγνώστη, ενώ δεν περνάει απαρατήρητο το μπόλιασμα της κυπριακής διαλέκτου στον κορμό της νεοελληνικής γλώσσας με τους τρόπους της ποίησης.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif; line-height: 115%;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0pt; text-align: justify;">
<span style="color: #1a171c;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i>* Δημοσιεύθηκε σε πρώτη μορφή στην εφημερίδα </i></span></span><span style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Φιλελεύθερος</span><i style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;">, φ. 4/11/2012.</i><br />
<i style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></i>
<i style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;">** Τ</i><span style="color: #1a171c; font-family: Verdana, sans-serif;"><i>ο σκίτσο του Παναγιώτη Νικολαΐδη που χρησιμοποιείται στην παρούσα ανάρτηση φιλοτεχνήθηκε από τον σκιτσογράφο Θανάση Παπασπυρόπουλο, για λογαριασμό του πολιτιστικού ενθέτου </i>Παράθυρο <i>της εφημερίδας </i>Πολίτης<i>. </i></span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-38012272850076603362013-06-25T15:42:00.000-07:002013-06-25T15:42:37.893-07:00Σρέτσκο Κοσοβέλ: Κονς και άλλα ποιήματα (μτφρ. Μ.Π., Εκδ. Βακχικόν)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiosdfZWqUbyxO7xD2mTVJs-qg7aEaF23fLVYW_k-mQd6yzeXj7RkG85-uDJFTpBoF-YAXs0tNOvaDIQARhtYoMQt1fov4zhtrupA8xjrplWRN8zf3WBosyW0uD4o65BHb0zO1tAO7i9qU/s1600/%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9F%CE%92%CE%95%CE%9B+%CE%95%CE%9E%CE%A9%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiosdfZWqUbyxO7xD2mTVJs-qg7aEaF23fLVYW_k-mQd6yzeXj7RkG85-uDJFTpBoF-YAXs0tNOvaDIQARhtYoMQt1fov4zhtrupA8xjrplWRN8zf3WBosyW0uD4o65BHb0zO1tAO7i9qU/s1600/%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9F%CE%92%CE%95%CE%9B+%CE%95%CE%9E%CE%A9%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%9B%CE%9F.jpg" xya="true" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong>Πεύκα</strong></span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πεύκα, τα πεύκα: φρίκη άλαλη∙<br />πεύκα: φρίκη άλαλη∙</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">πεύκα, πεύκα, πεύκα, πεύκα!</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πεύκα, πεύκα σκοτεινά, τα πεύκα:</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">φρουροί κάτω από βουνά,</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">σε πέτρινα λιβάδια</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">μουρμουρίζουν βαθιά εξαντλημένα.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Και κάθε που γέρνει δύσμοιρη η ψυχή</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">–αίθρια νύχτα– πάνω απ’ τα βουνά</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">ακούω φωνές πνιγμένες</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">και δεν μπορώ να κοιμηθώ τον ύπνο μου ξανά.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Φάσματα πεύκα, φάσματα κουρασμένα,</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">πείτε μου: υποφέρουν τ’ αδέλφια μου;</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξεψυχά η μητέρα μου;</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κι ο πατέρας μου; Με αποζητά;»</span><br />
<br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μα εκείνα: απάντηση καμιά<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif;">•</span> θροΐζουν</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">φάσματα κουρασμένα, φάσματα εφιαλτικά,</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">λες κι η μητέρα μου ξεψυχά,</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">λες κι ο πατέρας μου με αποζητά,</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">λες κι υποφέρουν τ’ αδέλφια μου.</span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana;">* * *</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;">Επισκόπηση της έκδοσης και links για τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία όπου είναι διαθέσιμη στην ηλεκτρονική διεύθυνση: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.vakxikon.gr/content/view/1584/9820/lang,el/"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">http://www.vakxikon.gr/content/view/1584/9820/lang,el/</span></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">* * *</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Σρέτσκο Κοσοβέλ γεννιέται στην πόλη Σέζανα της Σλοβενίας. Δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα σε ηλικία 11 ετών. Σπουδάζει Ρωμανική και Σλαβική Φιλολογία. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα της φοιτητικής εφημερίδας Kres και τα επόμενα χρόνια προχωράει στην έκδοση της Novi Kres. Ιδρύει τα λογοτεχνικά περιοδικά Lepa Vida και Mladina, ενώ γίνεται συνεκδότης του προοδευτικού περιοδικού Vidovdan. Δημιουργεί επίσης τη λογοτεχνική Λέσχη «Ίβαν Τσάνκαρ». Τον χειμώνα του 1926 προσβάλλεται από μηνιγγίτιδα, μεταβαίνει στο πατρικό του για να αναρρώσει, αλλά τελικά πεθαίνει στις 26 Μαΐου. Τρεις μέρες αργότερα κηδεύεται στην παρουσία των Ιταλών «καραμπινιέρι» που παρευρίσκονται στη νεκρώσιμη ακολουθία για να καταστείλουν ενδεχόμενες αντιδράσεις των συντρόφων του ποιητή. Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του εκδίδονται σε βιβλίο τα πρώιμα ποιήματά του. Το 1954 ξεκινάει η έκδοση των Απάντων που θα ολοκληρωθεί το 1977 σε τρεις τόμους. </span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-81581696806138818602013-05-14T05:20:00.001-07:002013-07-15T04:23:59.543-07:00Μιχάλης Παπαντωνόπουλος: Από τη μήτρα της ιστορίας<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQI9CUhANumjkKMQTX-8Qd5PEkon1kgIxmWkV3Jm4lJBzuUmgvCL5YDuqCpL9TR1BH2bxBLRR_Qqkf2llXs_7WuyYoVieF7EYXZC0-dWSixKMFrAEvPBgf27bKzZjtyZTK0rADbg1ZMa4/s1600/Lefkios1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" pua="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQI9CUhANumjkKMQTX-8Qd5PEkon1kgIxmWkV3Jm4lJBzuUmgvCL5YDuqCpL9TR1BH2bxBLRR_Qqkf2llXs_7WuyYoVieF7EYXZC0-dWSixKMFrAEvPBgf27bKzZjtyZTK0rADbg1ZMa4/s320/Lefkios1.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong>Λεύκιος Ζαφερίου: <em>Ποιήματα 1964-2010</em> (Γαβριηλίδης, 2011) </strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα επιλεγόμενα μιας ποιητικής διαδρομής περίπου 45 χρόνων συγκεντρώνει στον εν λόγω τόμο ο Λεύκιος Ζαφειρίου. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σώμα ποιημάτων από τις τέσσερις συλλογές που εξέδωσε ο Ζαφειρίου κατά την περίοδο 1975-1980 και τη μεταγενέστερη –27 χρόνια αργότερα– Θλίψη του απογεύματος. Η επιλογή συμπληρώνεται με ποιήματα που δημοσιεύθηκαν σε ελλαδικά λογοτεχνικά περιοδικά από το 2008 ώς το 2010, ενώ το ποίημα Ο Σολωμός Σολωμού στη μνήμη μιας γυναίκας δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η αυτο-ανθολόγηση δεν λανθάνει της εγγενούς «αδυναμίας» που ενέχουν τέτοιου είδους εγχειρήματα – πως πάντα κάτι λείπει. Στην κριτική ανάγνωση που επιχειρεί ο ίδιος ο Ζαφειρίου στο έργο του πιθανώς αδικείται –σε αριθμούς– Η θλίψη του απογεύματος, ενώ παραλείπονται και ποιήματα, όπως η Βυρηττός πολιορκημένη, που στέκονται στον πυρήνα του ευσύνοπτου ποιητικού σχεδίου που ανέπτυξε ο Ζαφειρίου εδώ και 5 δεκαετίες.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Παρά λοιπόν τις όποιες «ενστάσεις», που πηγάζουν από αισθητικές προτιμήσεις πάνω στην ποίηση του εν λόγω δημιουργού, οι επιλογές του τόμου παραμένουν άκρως αντιπροσωπευτικές τόσο για τον μυημένο αναγνώστη όσο και γι’ αυτόν που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Λ. Ζαφειρίου. Κινούμενος στη μεθόριο ενός ρεαλισμού όπου παρεμβάλλονται φάσματα ανθρώπων και σκηνές από την πολιτική και ιστορική ζωή του ελλαδικού και κυπριακού χώρου, ιδωμένες συνήθως σε νέο τόπο και χρόνο κι όχι σε αυτούς που ο συμφωνημένος μύθος τούς έχει τοποθετήσει, ο Ζαφειρίου σχεδιάζει ένα χρονικό της –μετά την κρατική ανεξαρτησία– Κύπρου στο πλαίσιο του ευρύτερου Ελληνισμού, αλλά και της θέσης της νήσου στον παγκόσμιο χάρτη των πολιτικών εξελίξεων και στον πιο περιορισμένο της ανατολικής Μεσογείου. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα πρωτογενή υλικά αυτού του χρονικού ανιχνεύονται στο ιστορικό βίωμα, όμως δεν εξαντλούνται σε αυτό κατά την ποιητική μεταφορά τους. Αντιθέτως, η ιδιωτική εμπειρία ανάγεται σε συλλογική δοκιμασία κατορθώνοντας να σηκώσει στους ώμους της το βάρος της πληγής που κόβεται στο σώμα της κυπριακής κοινωνίας και να μην συντριβεί –λογοτεχνικά– από αυτήν. Η προφητικότητα των στίχων που έρχονται από τη δεκαετία του ’70 ενδεχομένως οφείλεται σε αυτήν ακριβώς τη διαχείριση του βιώματος. Διότι δεν είναι μόνο το γεγονός που παραμένει ανοιχτό στην κυπριακή ιστορία (αγνοούμενοι, συνεχιζόμενη κατοχή κ.ο.κ.), αλλά και το συναισθηματικό βίωμα που ακολούθησε τα συμβάντα και το οποίο βρίσκει διεξόδους στις παραλλαγές της μίας πάντα ιστορίας.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η «κραυγή της πατρίδας περιτυλιγμένη το χρέος» πιθανώς να νοθεύεται με άλλους τρόπους σήμερα, ωστόσο το αίσθημα του εκφυλισμού καθίσταται διαχρονικό μέσα από την ποίηση του Ζαφειρίου – είτε παίζοντας με «κάλπικα νομίσματα στην πιο κρίσιμη συναλλαγή» είτε καταγγέλλοντας τη σκηνή με τους φωτορεπόρτερ και τη μητέρα ενός αγνοούμενου, με τους πρώτους να φωνάζουν «πέστε της να μη τσιρίζει/ μας χαλάει τη δουλειά» από τους Σχεδόν μηδίζοντες στίχους του 1977. Βέβαια ο τόνος της ποιητικής του Ζαφειρίου υποχώρησε κατά το μέρος της στοχαστικής διάθεσης διασχίζοντας τα χρόνια μετά την εισβολή και μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα. Ο λόγος του ανέλαβε να εκφέρει ένα ουμανιστικό όραμα, το οποίο πλέον δεν περιορίζεται στην Κύπρο, μα εκτείνεται στις κοινωνίες κι άλλων χωρών που υφίστανται τις ολέθριες συνέπειες της παράνοιας που εξασκούν οι κατέχοντες την εξουσία. </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κοινή κι εμβληματική φιγούρα αυτής της πνευματικής πορείας αποτελεί η φασματική εικόνα της μητέρας που επιστρέφει συχνά στα ποιήματα του Ζαφειρίου. Η σχέση του ποιητή με αυτό το φάσμα κινείται σε ένα εύρος συναισθηματικών αποχρώσεων και συγχρόνως νοηματοδοτεί τη σχέση του ποιητικού υποκειμένου με την κοινωνική πραγματικότητα που το περιβάλλει. Ουσιαστικά, ο άνθρωπος στην ποίηση του Ζαφειρίου είναι αυτός που κόπηκε βιαίως από τη μήτρα της ιστορίας και μένει μόνος στην αναμέτρηση με τα φαντάσματα και τους εφιάλτες του, τα οποία συναντάει παντού: στον Μακρύδρομο και στην οδό Ρηγαίνης, στο Μετς και στον Άη Γιάννη.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οι άγνωστοι ήρωες της κυπριακής καθημερινότητας ή οι περιώνυμοι άνθρωποι των τεχνών, των Γραμμάτων και των επαναστάσεων δεν αποτελούν προσωπεία του ποιητή, αλλά τέκνα της ίδιας ιστορικής μήτρας που γεννάει τη βία και τον έρωτα, την παράνοια και τον πόθο για ελευθερία. Κι εκεί αναγνωρίζεται η ουμανιστική ανθρωπολογία του Ζαφειρίου – μέσα από το ποίημα που δεν αφομοιώνει «τον άλλον» στο ένα και μόνο πρόσωπο, αλλά μιλάει τον άνθρωπο ως αδερφό του άλλου ανθρώπου.</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
</div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em>* Δημοσιεύθηκε σε πρώτη μορφή στην εφημερίδα</em> Ο Φιλελεύθερος<em>, φ. 22/4/2012.</em></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em><br /></em></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
</span>ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-56997191197349780572013-04-25T05:07:00.002-07:002013-04-25T05:12:52.583-07:00Μιχάλης Παπαντωνόπουλος: Η εξέγερση ως μία εκ των καλών τεχνών<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em><strong>Ο Δεκέμβρης 2008 και η «ποιητική» οικειοποίησή του</strong></em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em>Η γενιά πίσω από τον Δεκέμβρη, έχει τη δική της φωνή, τη δική της τέχνη, το θέατρο, τον κινηματογράφο και την ποίησή της. Μια τέχνη λιγότερο φωτογενή από τον ψευδή τηλεοπτικό θρήνο, λιγότερο εντυπωσιακή από έναν καμένο κάδο, λιγότερο φλύαρη από έναν εξοργισμένο ρεπόρτερ. </em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em>(Θωμάς Τσαλαπάτης: Η λογοτεχνία μιας γενιάς και το "εμείς" του Δεκέμβρη, Εφ. Εποχή, 12/12/2010)</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εδώ και κάτι περισσότερο από δύο χρόνια, το αισθητικό σημαινόμενο της έννοιας «εξέγερση» εξακολουθεί αφενός μεν να «τρέχει» τη φθορά του στη γλώσσα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που το επικαλείται ως βία, αφετέρου δε να διεκδικεί τη δημόσια ύπαρξή του -σε τοπικές κινήσεις πολιτών, ανοιχτές συνελεύσεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, αλλά και απλές χειρονομίες αλληλεγγύης, π.χ. όταν αφήνεται ένα εισιτήριο σε ισχύ πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα του μετρό για τον επόμενο επιβάτη- ως μία πλήρης πράξη που παρεμβαίνει προς την επανάκτηση της λαϊκότητας του καθημερινού μας πολιτισμού∙ μιας λαϊκότητας, που «ενοχοποιήθηκε», με ασφυκτικές συνέπειες, από τα μέσα χρόνια της μεταπολιτευτικής περιόδου και ύστερα.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το πρώτο μέρος αυτής της θέσης επιβάλλεται με την εξουσία τής βαθιά συντηρητικής διαλεκτικής του τρόμου που ασκεί ο κυρίαρχος Λόγος στην επιδίωξή του να καταστείλει την εξεγερτική διάθεση των πολιτών, αποδίδοντάς της χαρακτηριστικά απειλής έναντι στη φαντασιακή συναίνεση και συνοχή της κοινότητας για τη διασφάλιση των «εθνικών» συμφερόντων, τα οποία -παραδόξως!- δεν εγγυώνται καν την αξιοπρέπεια της ατομικότητας που καλείται να ταυτίσει τη θυσία της με την έπαρση της άρχουσας πολιτικής και οικονομικής κάστας. Η κοινωνική ανυπακοή προς αυτόν που εγκαλεί τους πολίτες για έλλειμμα νομιμοφροσύνης, μολονότι ο εγκαλών διατηρεί το μέρισμά του στη διαιώνιση τού εν λόγω προβλήματος και όχι στη λύση του, προβάλλεται ως μια κατάσταση «ανοιχτής» -όσον αφορά την αβεβαιότητα των συνεπειών που δύναται να προκαλέσει στην κοινωνία- εξέγερσης, πάνω στο παραμορφωτικό τζάμι που σηκώνουν τα μέσα ενημέρωσης και οι φορείς του δημόσιου βίου (σε επίπεδο οργάνων και θεσμών ή μεμονωμένων προσώπων), προκειμένου να αναγνωρίσουν την ενστικτώδη αντίδραση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων ως τι «ξένο». Παροξυσμοί συνθηματολογικής κοπής, όπως η αναγγελία περί «επανάστασης του αυτονόητου», δεν είναι τίποτε άλλο από ακραίες αντικοινωνικές συμπεριφορές, οι οποίες στοχεύουν στην ένταση του αισθήματος αποξένωσης μεταξύ των πολιτών, μετερχόμενοι σημειολογικά είτε την ψυχική ροπή των τελευταίων να εξεγερθούν είτε τη συμπάθεια σημαντικής μερίδας του κόσμου προς ανάλογες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις, που εκφράστηκε συχνά μέσα στη τελευταία διετία έστω και στα όρια της ανοχής, ώστε συγχρόνως να τις ακυρώσουν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μέσα σε αυτή την εξουσιαστική συνθήκη του Λόγου, αναπτύσσεται όμως και ο δεύτερος όρος της θέσης που σημείωσα στην αρχική παράγραφο: μια «ανοιχτή» -σε επίπεδο συμμετοχής και χωροχρονικού πεδίου- εξέγερση πολιτών που συμβαίνει ως πραγματικότητα, αν και χωρίς πραγματιστικό τέλος. Δεν θα επεκταθώ στην αναφορά συγκεκριμένων κινήσεων και πρωτοβουλιών της εν λόγω δράσης∙ εν τούτοις, πρέπει να επισημανθεί πως αυτή η «ανοιχτή» κατάσταση υπάρχει περισσότερο ως αναγκαιότητα που αυτό-οργανώνεται ενστικτωδώς κόντρα στην αισθητική ενός φθαρμένου πολιτικού, πολιτιστικού και οικονομικού μοντέλου, παρά ως εκτίμηση των δυνατοτήτων της με την ανάλογη αξιοποίηση αυτών, αναδεικνύοντας την αυτοδιάθεση της ίδιας της ζωής, καθώς η σχέση κράτους-πολίτη μοιάζει να στηρίζεται πλέον στην αρχή του «τίποτε δεν είναι συμφωνημένο»∙ αναδεικνύοντας την αγάπη για τη ζωή, καθώς η εξέγερση φύσει μοιράζεται και ενώνει υπερβαίνοντας άτομα και συλλογικότητες, δίχως να συμφέρεται ποτέ σε ένα κοινό άθροισμα.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η προβολή της παραπάνω κατάστασης στο καλλιτεχνικό πεδίο, και δη και στην ποιητική τέχνη, με επαναφέρει στο κείμενο του Θ. Τσαλαπάτη, απ' όπου το δάνειο εισαγωγικό παράθεμα. Θεωρώντας καταχρηστικό τον όρο «γενιά» -μέρισμα ενός ούτως ή άλλως φθαρμένου Λόγου που ασκεί την εξουσία του φιλολογικά- και νοώντας τον σε επίπεδο καλλιτεχνικών ατομικοτήτων που νέμονται τον ίδιο βιωμένο κόσμο -σε χρονική εγγύτητα και μόνο-, διατείνομαι πως η νεοελληνική κοινωνία (και η πολιτισμική της διάνοια) βρίσκεται πλέον μπροστά σε ένα «ανοιχτό» ποίημα. Η παράμετρος που θέλει ορισμένους από τους φορείς αυτής της σύνθεσης να έχουν εμφανιστεί στο δημόσιο χώρο της λογοτεχνίας πριν τον Δεκέμβρη του 2008, προβαίνει ως παραδοξότητα μέσα στην μικροαστική αντίληψη που καλλιέργησε -με φρικιαστική επιμέλεια- ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός των τελευταίων δεκαετιών∙ καθώς, η σύγχρονη κοινωνία έμαθε να αγνοεί το βάραθρο της αλήθειας της, εκτός κι αν αυτό παρουσιαστεί ως βία και γεγονός - και συνήθως για όσο το επιτρέπει ο διαφημιστικός χρόνος. Ως εκ τούτου, η πρόσφατη και νεότερη ομάδα ποιητών (προφανώς δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους δημοσίευσαν εργασίες τους πριν τον Δεκέμβρη του 2008, αλλά και στη «σπορά» αυτής της εξέγερσης) καλείται να διαχειριστεί το ιστορικό επεισόδιο ως πολιτισμική και καλλιτεχνική προοπτική∙ καλείται να προσδιορίσει τη φαινομενολογία της «ανοιχτής» εξέγερσης κι όχι να στήσει τη λογοτεχνική παρουσία της επινοώντας -ενδεχομένως- την καταβολή και την ταυτότητά της. Αφοριστικά μιλώντας, είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη που έχει ανάγκη τους ποιητές της∙ και όχι αντιστρόφως. Και σε αυτόν ακριβώς τον πυρήνα αναγνωρίζεται η έννοια του «ανοιχτού» ποιήματος.</span><br />
<span style="font-family: Verdana;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«Βέβαια», σημειώνει ο Αντονέν Αρτώ σε ένα από τα Επαναστατικά Μηνύματά του, «όλοι οι καλλιτέχνες δεν είναι ικανοί να κατακτήσουν εκείνο το είδος της μαγικής ταυτοποίησης των δικών τους συναισθημάτων με τις συλλογικές μανίες και αγωνίες του ανθρώπου». Το «ανοιχτό» ποίημα μπορεί να προσμένει συμπληρωματικά κι άλλες φωνές, αναζητώντας το σύμβολό του στο κάτεργο του ενός ποιήματος, ωστόσο δεν πρόκειται για μια αφομοιωτική διαδικασία που θα ανακαλύψει εκλεκτικές συγγένειες και συγκλίνουσες ιδεολογικές και κοινωνικές ενατενίσεις εκεί που δεν υπάρχουν - πόσω μάλλον να επινοήσει την ποιητική διάνοια κατ' όπου αυτή εκλείπει. Είναι προφανές πως οι δημιουργοί του «ανοιχτού» ποιήματος ενώνονται σε κείμενα με «ξένες» ρίζες, ένταση και προοπτική στον μεταξύ τους συσχετισμό, με την καλλιτεχνική ανισότητα να προβάλλει ως εγγενές χαρακτηριστικό του εγχειρήματος.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εξίσου εγγενής είναι ο κίνδυνος της παρανόησης, που ισχυρίζεται μετά βεβαιότητας πως ό,τι ομοιάζει τη μορφή του ποιήματος, συντηρώντας τον «ανοιχτό» του χαρακτήρα στην άρνηση της αισθητικής αναζήτησης -σε επίπεδο γλώσσας, σύλληψης, ποιητικής ανθρωπολογίας κ.ο.κ.-, νέμεται αυτόχρημα και την αντιεξουσιαστική συνθήκη της ποιητικής ηθικής ή ανάγεται σε εξεγερσιακή πράξη, δίκην ενός άκρατου λεκτικού υπερθεματισμού. Εφόσον η αίσθηση και η αισθητική της εξέγερσης και του «ανοιχτού» ποιήματος γίνονται αντιληπτές με τέτοιους περιορισμούς, σε μια περίοδο παραφοράς και απόγνωσης, όπου διακυβεύεται η ισορροπία της νεοελληνικής κοινωνίας, οι νεότεροι ποιητές, εάν ξεσπάσουν εαυτούς σε ένα ποίημα απλώς αντιδραστικό, ενδεχομένως να «εξαφανιστούν», δίχως αυτή η εξέλιξη να σημάνει κάποια ουσιαστική απώλεια για την ίδια την ποίηση ή την εποχή τους.</span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εν τούτοις, είναι ευρέως αποδεκτό πως η νεότερη ηλικιακά ομάδα ποιητών [σημ.: η «ονοματολογία» δεν αποφεύγεται από διάθεση υποχώρησης μπροστά στη διαλεκτική σύγκρουση∙ ενδεικτικά παραπέμπω τον αναγνώστη στο άρθρο της «Εποχής», απόλυτα βέβαιος πως η αναγνωστική συνείδηση του καθενός -όπως και του υποφαινόμενου- θα αφαιρέσει ή/και προσθέσει ονόματα στη σχετική «λίστα»], η νεότερη ηλικιακά, λοιπόν, ομάδα ποιητών διαθέτει εκείνα τα καλλιτεχνικά και πνευματικά σύνεργα που της επιτρέπουν να μην εκπέσει από τις αισθητικές αξιώσεις της ποιητικής τέχνης στην προχειρότητα και τη συνθηματολογία, δίνοντας φωνή και υπόσταση στην ίδια την αισθητική της εξέγερσης∙ κοινωνώντας την έννοια της αυτοδιάθεσης στο έργο της ακόμα και σε επίπεδο μηχανισμών έκδοσης, προώθησης και διαμεσολάβησης της λογοτεχνικής αγοράς. Διότι η αισθητική της «ανοιχτής» εξέγερσης στρέφεται πρωτίστως ενάντια στην ατομικότητά μας, και συνεπακόλουθα σε κάθε είδους εξουσία που ασφυκτικά επιχειρεί να την ορίσει. Διότι, σήμερα, η αισθητική της «ανοιχτής» εξέγερσης είναι αδιανόητο να ταυτίζεται με την εικονική πραγματικότητα της αστικής παρατήρησης. Διότι το «ανοιχτό ποίημα» γράφεται στο αισθητικό χάσμα που αναπτύσσεται ανάμεσα στην εξεγερμένη ποιητική διάνοια και τον φθαρμένο Λόγο, προσβλέποντας μάλλον στην ανάδειξη του ρήγματος παρά σε έναν απλό επαναπροσδιορισμό του περιθωρίου. Η εξέγερση ως μία εκ των καλών τεχνών προβάλλει ως το μόνο πρόταγμα της ποίησης, αν θέλουμε πλέον να πάψουμε να μιλάμε για παράλληλες ατομικότητες και ίσκιους που βαδίζουν μελαγχολικά τη Μεσολογγίου.</span></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em><span style="color: red;">Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Αυγή", φ. 30/1/2011</span></em></span>ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-83410790514522239092013-03-08T07:37:00.000-08:002013-03-08T07:37:53.389-08:00Κύπρου Λόγος (.poema..) τχ. 18<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_kVNpSKGnz7k1LtFrSVjrJXp9o9rZQOdoLPW1xGzZIAqjbmG4xN7e1bCGE7E264exwFrQE6uKPrERDyM5zzm535hpFr4d3VBGHDjQUK5f_v3LYDfU1YB68sKIy_6YTUd7jrNgh-4_adw/s1600/e-poema.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="184" jsa="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_kVNpSKGnz7k1LtFrSVjrJXp9o9rZQOdoLPW1xGzZIAqjbmG4xN7e1bCGE7E264exwFrQE6uKPrERDyM5zzm535hpFr4d3VBGHDjQUK5f_v3LYDfU1YB68sKIy_6YTUd7jrNgh-4_adw/s320/e-poema.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong>Γιώργος Καλοζώης, <em>Το μάθημα της περίληψης</em>, Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2011</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Στην έκτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Καλοζώη, κάθε ποίημα ανοίγεται ως χάσμα -κάθετο και βαθύ- στην ανθρώπινη συνείδηση. Η οντολογία του ποιητή -με τα αλλόκοτα πλάσματά της που υφίστανται αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις και κινούνται ως μηχανικά «αυτόματα»- δεν αποκαλύπτεται συγχρονικά με τη ροή της οικείας πραγματικότητας, ούτε και έξω απ' αυτήν: σχεδόν φασματικά. Η ανθρώπινη συνείδηση στήνει τους δικούς της διανοητικούς θύλακες για να αντεπεξέλθει στην παραφροσύνη της καθημερινότητας, τέμνοντας τον ατελή και ακατανόητο κόσμο όπως μας δόθηκε μέσω οποιασδήποτε «διδασκαλίας» - κοινωνικής, πολιτικής, ακόμη και γλωσσολογικής. Για τον Καλοζώη αυτός ο κόσμος είναι μια διαρκής μεταφορά. Γράφεται ως ένα σχήμα που μετατοπίζει την ουσία των πραγμάτων από τη συμφωνημένη -σε επίπεδο κοινότητας- λειτουργία τους σε μια πιο αυθαίρετη ερμηνεία, η οποία δηλώνει εγγενώς πως δεν κατέχει την αλήθεια. Ετσι, ο Καλοζώης συνθέτει κατά παράταξη σπαράγματα της ανθρώπινης διανοίας, που καλούνται να προσδιοριστούν μέσα στην απορία για την υπόσταση της κοινωνίας ή και της ίδιας της ποίησης. Οι «ερωτήσεις» του Καλοζώη γίνονται υπό καθεστώς κριτικής αφέλειας, μιας στάσης που φέρνει τον άνθρωπο εγγύτερα στο αρχέτυπο της ύπαρξής του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο κόσμος γίνεται λιγότερο ξένος. Ο κόσμος -στην περίληψή του που είναι το βλέμμα- δεν καταλήγει πουθενά: η οδυνηρή αυτή συνειδητοποίηση αποφορτίζεται στην «παιδικότητα» με την οποία εκφέρονται οι ερωτήσεις του ποιητικού υποκειμένου. Ουσιαστικά, με αυτό το τέχνασμα ο άνθρωπος συνεχίζει να διερωτάται και ν' αναζητά: για να μην πεθάνει πριν πεθάνει. Σε αυτόν τον χαμένο παράδεισο της «παιδικής μωρίας» δοκιμάζει να επιστρέψει ο δημιουργός ως αυτός που αγνοεί κι όχι ως Ξένος που πρέπει να θανατωθεί για να συνεχιστεί απαράλλακτη η φθορά των πραγμάτων. Κι εκεί ανασαίνει η ποίηση του Καλοζώη, ισορροπώντας μεταξύ ονείρου και ρεαλισμού, στον πνευματικό καθρέφτη που ορθώνει κάθε ποίημα απέναντι στο υποκείμενό του για να αντικρίσει την τρομώδη ομορφιά ενός κόσμου που πάσχει να επιβιώσει.</span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong>Πάμπος Κουζάλης, <em>Eνα</em>, Εκδόσεις Παράκεντρο, 2011</strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Από την αδυναμία -ή αδυνατότητα- της κυπριακής διαλέκτου να εκφράσει το εύρος της καλλιτεχνικής διανοίας και των συναισθηματικών τόνων που δοκιμάζει το ποιητικό υποκείμενο, μέχρι τη σχεδόν προγραμματική και επιβαλλόμενη -έξωθεν του κειμένου- χρήση του ιδιώματος, κάποιος επιλέγει -με αποφατικό τρόπο- να πει ότι η γλώσσα του ποιήματος ακυρώνει, αναιρεί, σαρώνει˙ ότι η γλώσσα του ποιήματος ακυρώνεται, αναιρείται, σαρώνεται˙ ότι η γλώσσα του ποιήματος ομοιάζει με το πένθος: είναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Ετσι, το Ενα του Κουζάλη εκφέρει τη δική του προοπτική για τη γλώσσα του ποιήματος συνδέοντας αρμονικά τύπους της κυπριακής καθημερινής συναλλαγής με την «επίσημη» νεοελληνική, με διάσπαρτες λέξεις της διαλέκτου ενσωματωμένες στη «μητροπολιτική» γλώσσα ή με δύο εκ των καταληκτικών ποιημάτων της συλλογής γραμμένα εξ ολοκλήρου στο κυπριακό ιδίωμα. Αποκεί και πέρα, ο Κουζάλης αρθρώνει λυρικά έναν έκπτωτο τόπο όπου οι πρωταγωνιστές των ποιημάτων, στην πλειονότητά τους εγκάτοικοι ή κληρονόμοι κάποιου παλαιού αστικού οίκου ή της ζωής στην κυπριακή ύπαιθρο, κινούνται φασματικά. Το πεπερασμένο συμπυκνώνεται σε ένα ανεπαίσθητο κίνημα του χεριού ή του σώματος, στη θέαση ενός προσφιλούς ή «αγνώστου» αντικειμένου που θυμίζει την κάποτε αίγλη και ευμάρεια. Ωστόσο, η μνήμη της γλώσσας δεν θρηνεί την πτώση˙ αλλού τραγουδάει την απολεσθείσα αρχοντιά του αστικού βίου κι αλλού τον ιδιότυπο ηρωισμό των πρωταγωνιστών της είτε στους μικρούς θανάτους που αφορούν την ερωτική τους επιθυμία, είτε στην τραγωδία των αγνοουμένων με την τουρκική εισβολή του '74 είτε στην καθημερινότητα ενός μετανάστη στην Κύπρο του σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η μνήμη προφέρεται γυμνή -μες στην ειρωνεία και τον σαρκασμό της, ναι- μα γυμνή όσον αφορά την καθαρότητα με την οποία μεταδίδεται στον αναγνώστη, δίχως ρητορικές εκπτώσεις. Κι αυτή η μνήμη κλιμακώνεται από ποίημα σε ποίημα, με τον Κουζάλη να έχει «χτίσει» μια ποιητική συλλογή με ισχυρούς συναισθηματικούς αρμούς, σαν να πρόκειται το Ενα για μια ενιαία καλλιτεχνική σύνθεση που προεκτείνει σε ετερόκλιτες νοηματικά ενότητες τα μέλη της.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για περισσότερα: </span><a href="http://www.poema.gr/dokimio.php?id=326"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">http://www.poema.gr/dokimio.php?id=326</span></a></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-10795034384989974492013-01-26T08:53:00.000-08:002013-01-26T08:53:32.182-08:00Οι Δώδεκα: Μια ημιτελής συμφωνία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4hPsv5av6NQbhgavXDxz0iR4pXyixhJ11cxdq5JAovCLnvs6uLIkZFPkONV9EDrA8yWe_VFlnyl-3hMKiBNmEtbx9JekOQ1ybjIj24dgZqYZQhSSUqajqqb8or51ZqY66r6K__XZObKY/s1600/factorylowres-602x442.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" oea="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4hPsv5av6NQbhgavXDxz0iR4pXyixhJ11cxdq5JAovCLnvs6uLIkZFPkONV9EDrA8yWe_VFlnyl-3hMKiBNmEtbx9JekOQ1ybjIj24dgZqYZQhSSUqajqqb8or51ZqY66r6K__XZObKY/s320/factorylowres-602x442.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<em><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: x-small;">Αν ήμουν ερωτευμένος <br />δεν θα περίμενα μισόν αιώνα ψέματα</span></em></div>
<div style="text-align: right;">
<em><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: x-small;">[…] </span></em></div>
<div style="text-align: right;">
<em><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: x-small;">γυμνός στο δρόμο θα ’βγαινα να διαδηλώσω την καρδιά μου</span></em><em><span style="font-size: x-small;"><br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span></span></em></div>
<div style="text-align: right;">
<em><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: x-small;">Ζ. Δ. Αϊναλής </span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><em>Αλεξάνδρας – η λεωφόρος. Μπαλκόνι: επέκταση πορείας. Πιο πέρα, τ’ όρος: όπου σπηλιά γέρνει βαθύτερα κεφάλι – ζαρωμένο τη γαλήνη στο ύψος μάτια. Κάποιος σκεπάζει βλέφαρα το πλήθος. Ανδρέας:</em></span></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εδώ η τρέλα επινοεί μια κόγχη έρημο: </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">σκοτάδι μαύρο τρωκτικό – και γύρω, </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">πείνα κόκαλο ως το βαθύ ψοφίμι. </span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">– Αυτή την έξοδο φαντάστηκες Λαό;</span></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δες: έρχονται από πού το κτήνος μαίνεται </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">ένδεια και κραυγή την υπερούσια χώρα </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">– χιλιάδες νύκτες βήματα κατά το χέρι</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">που υπολείπεται θεό στην προσφορά του. </span><br />
<br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κι’ ένας γυρίζει μάτια στη σκιά Και ξεχωρίζει </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">σπλάχνα θηλαστικό να τρίζουν άσπρη άσπιλη φωτιά </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">τα δόντια στην καρδιά του Κι’ άλλος </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">υψώνει δώδεκα δάχτυλα φωνή στον πυρετό ουρανό </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">– και κάτι ξένο ματώνει ο λόγος ακατάληπτα.</span><br />
<br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πώς επιμένεις βράχους; Ότι πληθαίνουν άνθρωποι </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">στα χάσματά τους Ότι προφέρουν –Κύριος– τ’ άθροισμά σου</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">και γονατίζουν και συμφέρονται ένα μέρισμα κοινό;</span><br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κι’ αν χρεωθείς την ύστερη απαντοχή του πνεύματος:</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δεν θα σημαίνεις του θανάτου; Ιδού: ασάλευτος </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">βουβός μετέωρος στην έκσταση του ζώου ανάμεσα</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">και τον φρικτό σπασμό – εσύ: πέτρα και σάρκα και σπαθί• </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">εσύ: ο χαλκός απ’ τις πληγές και η απότομη στροφή </span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">του αγέρα </span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">και η παραφορά </span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">που κομματιάζει ρίγη σκοτεινό το μέτωπο – δεν βλέπεις;</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana;"></span><br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πέντε άζυμα ψωμί και δυο αγκίστρια λέπι Τώρα </span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">ποιο πλάσμα ζωντανό ποια ζάλη εντός </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δεν σέρνει δαίμονα βοή τα πέλματα στην άμμο; </span><br />
<br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">– καν δεν γνωρίζεις τι σφαγή είν’ ένας λάκκος άνδρες. </span>ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-83836503952048487102013-01-02T14:25:00.001-08:002013-03-11T18:17:04.950-07:00Σεμιόν Κιρσάνοβ: Όνειρο μέσα σε όνειρο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpCAQ4kyJEl46nHuUc5v-mvWPDnHyDNA7gwCNijd4Ogyp8wZafVEOsOKeRBOdcfi3zsrTlHCO_QZpIoW1l36OMpbnJJiGz3peyXFiY0GEkOL6INFLWqeLxFeSzAYbf0J9x-wM0OF6VFDc/s1600/00307R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" eea="true" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpCAQ4kyJEl46nHuUc5v-mvWPDnHyDNA7gwCNijd4Ogyp8wZafVEOsOKeRBOdcfi3zsrTlHCO_QZpIoW1l36OMpbnJJiGz3peyXFiY0GEkOL6INFLWqeLxFeSzAYbf0J9x-wM0OF6VFDc/s320/00307R.jpg" width="249" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Όνειρο μέσα σε όνειρο</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /><span style="font-size: large;"></span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">1.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ούρλιαζα όλη νύχτα.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Κανείς δεν άκουσε,</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">κανείς δεν ήρθε.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Και πέθανα.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /><span style="font-size: large;"></span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">2.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Πέθανα.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Κανείς δεν ήρθε,</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">κανείς δεν άκουσε.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ούρλιαζα όλη νύχτα.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /><span style="font-size: large;"></span></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">3.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Πέθανα</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">κι ούρλιαζα όλη νύχτα.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Κανείς δεν άκουσε,</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">κανείς δεν ήρθε.</span><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Arial;"><em>ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ</em>: ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ</span></div>
<br />ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-21212401945755804572012-12-02T19:29:00.000-08:002012-12-02T19:30:26.579-08:00Οι Δώδεκα: Μια ημιτελής συμφωνία<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3FTjL7HK54wpdfdAJP60ja39b-ZOuz50-BtiZUyraRXM2UjNuIjPAKJloccRg-AQ65ey5BqyehcRIni2nZfAIaqK81RyFcbqnRx2dsDi823ZrlWDPYR2t1Fj4sAVD1dNHZKLihD0Tous/s1600/%CE%9F%CE%99+%CE%94%CE%A9%CE%94%CE%95%CE%9A%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3FTjL7HK54wpdfdAJP60ja39b-ZOuz50-BtiZUyraRXM2UjNuIjPAKJloccRg-AQ65ey5BqyehcRIni2nZfAIaqK81RyFcbqnRx2dsDi823ZrlWDPYR2t1Fj4sAVD1dNHZKLihD0Tous/s320/%CE%9F%CE%99+%CE%94%CE%A9%CE%94%CE%95%CE%9A%CE%91.jpg" tea="true" width="217" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
<em>Je ne sais pas d'autre bombe, qu'un livre.</em></div>
<div style="text-align: right;">
<em></em></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<em>Stéphane Mallarmé</em></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<em>Αθήνα. Κέντρο βαθιά: κατ’ όπου αγέλη. Κι’ ήλιος φτερούγα δεν αρκεί – νυκτώνει δυο σκιές έξω απ’ τον άνεμο: στην πέτρα και τα πράσινα ερπετά του. Κι’ η πρώτη: δράμει χέρι δύσλυτο – κάτι λιγνό σαρκός και ρούχο τρίχινο• ως που και χάνεται αλάτι γη σε δάχτυλα άνθρωπο νεκρά. Κι’ η δεύτερη ταράσσει ανέγνωρη, βραχνή λαλιά στην κλήση: Ναθαναήλ </em></div>
<br />
: Πότ’ έθρεψε κάτι αγαθό στα σπλάχνα της <br />
αυτή η πόλη – πότ’ έδωσε κρίνο ανθό τη γέννηση <br />
πάνω σε κόψη αγκάθια; Και τώρα <br />
πώς γέρνει το σκούρο βυζί της σε στόμα προφήτη; <br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Χθες, μόλις: </div>
έμποροι και αυλικοί κι’ ιερείς και πατριώτες <br />
μετρούσαν νόμισμα χαλκό τη ράτσα των παιδιών τους <br />
στον πάγκο ενός θεού ενεχυροδανειστή. <br />
<br />
Σ Κ Υ Λ Ι Α Φ Υ Λ Α Τ Ε Τ’ Α Φ Ε Ν Τ Ι Κ Α Σ Α Σ<br />
<br />
: Η οφειλή του κτήνους σε άνθρωπο και τη ξεθάβουν <br />
χώμα κόκαλο στο πτώμα Ελλάδα. <br />
<br />
Ύστερα πληρώνεις πορφύρα αμέθυστο<br />
για ένα γυαλί σκοτάδι: κανένας δεν εγείρει άρνηση<br />
στον έμπορο παροξυσμό μίας τέτοιας πράξης.<br />
<br />
Ας είναι Δεν διατίθεμαι<br />
να σύρω το Κακό από το πνεύμα Του.<br />
<br />
Μόνο ποιος χόρτασε βυθό τα πάθη ως την τρέλα<br />
γνωρίζει –φάσμα– τον τυφλό θόρυβο της ψυχής:<br />
γλώσσα κομμένη πυρετός σ’ ένα πηγάδι νύκτα<br />
κι’ έρημος νύχια κοφτερά σπαρακτική. <br />
<br />
Στάσου! Ακόμη διεκδικώ το μέρισμα <br />
σε δύο σίδερα καρφί – το λιγότερο, σπορά• <br />
θέλω να πω Κάποτε κι’ ο βωμός <br />
σηκώνει τους νεκρούς στον ουρανό του.ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-75693113185163535152012-11-21T04:20:00.000-08:002012-11-21T04:21:43.933-08:00Mihàlis Papandonòpoulos: "D" (1-6), traduction: Michel Volkovitch<br />
Le rouge s'ouvrait dans la mémoire:<br />
une fissure dans le tendre corps<br />
d'une alouette morte<br />
<br />
<br />
1<br />
<br />
Je ne voulais pas savoir son nom —<br />
elle souriait et les dents<br />
tombaient par terre<br />
elle parlait sa bouche saignait d'erreurs.<br />
<br />
Une fille en enfer,<br />
on me l'a présentée un jour. Elle portait<br />
sa langue toute blanche et tenait<br />
ma main dans sa main.<br />
<br />
Je cherchais à l'aveuglette<br />
le chemin vers la suivante.<br />
<br />
<br />
2<br />
<br />
Peu avant minuit<br />
et derrière le rideau<br />
elle revêtait une peau rouge épaisse,<br />
coiffait ses cheveux<br />
ouvrait la fenêtre dans la maison intérieure<br />
et la nuit affluait.<br />
"Rien ne se fait par hazard", me disais-je,<br />
"rien", et je me levais le matin<br />
la mâchoire douloureuse.<br />
<br />
<br />
3<br />
<br />
D. se retirait dans le coin<br />
— les jambes dans la poix jusqu'aux cuisses —<br />
s'agenouillait relevait ses cheveux<br />
et secouait les étoiles de sa nuque.<br />
<br />
Il me semblait sentir ce qui s'était passé —<br />
je déracinais les blancs cyclamens<br />
qui avaient réussi à paraître<br />
sous ma langue.<br />
<br />
<br />
4<br />
<br />
Une voix derrière soufflait et s'animait,<br />
mon bras s'engourdissait. Je n'entendais pas<br />
la nouvelle question <em>et si c'était</em><br />
<em>ton sang à toi et de plus</em><br />
<em>à la lumière du jour ?</em><br />
Mais non et je calmais<br />
un souffle en déficit. (Je pensais à un visage<br />
sur mon visage un martyre : oreilles<br />
posées en hâte, bouche mal cousue<br />
empruntée à moi) et pas de crimes: blessures<br />
soupçon, sol tapissé par la nuit lourde et dépouillée.<br />
Et ses lèvres se pinçaient, se pinçaient: je lisais "racine"<br />
et une voix derrière soufflait et diable<br />
Il n'y avait pas seulement la main dans sa main<br />
elle persistait dans mon refus.<br />
<br />
<br />
5<br />
<br />
Et je devais tendre les bras sans cesse<br />
aller <em>tout aussi hésitant</em><br />
<em>dans le plein de la lumière ou dans l'obscurité</em><br />
<em>la plus naturelle car on ne sait jamais quand tes yeux</em><br />
<em>ne verront plus l'intérieur de la distance</em><br />
<em>ni comment l'aveuglement</em><br />
<em>fait de sa victime un saint</em> — enroué<br />
debout près du tas de bois<br />
par le visage, le seul et unique geste<br />
parlait destin<br />
et dès que son corps s'ouvrait<br />
en croix, noires, supposais-je<br />
s'allumaient ses veines au plus profond.<br />
Et je saignais de sueur,<br />
glacé, "spectre" m'écriais-je<br />
"s p e c t r e" par ma voix<br />
et comme son côté j'arrivais en furie:<br />
le mur, son couloir secret —<br />
des pas et d'autres pas montaient<br />
emportaient la tête.<br />
[Sa bouche suspendue<br />
qui avait répété aveuglement<br />
et souri toutes dents dehors,<br />
tenait à présent un rythme métallique<br />
écrivant des formes des oiseaux<br />
sur la fièvre ciel: étroit plafond.]<br />
<br />
<br />
6<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
On voyait</div>
la femme dans l'auberge elle semblait partager<br />
un difficile repentir: tandis<br />
qu'en rêve elle agitait les bras —<br />
elle tournait les aiguilles,<br />
jetait des cordes rouges aux quatre coins<br />
<div style="text-align: center;">
et posait mon manteau</div>
sur mes épaules, doigts blancs, cheveux —<br />
(Cela m'étonnait toujours<br />
un siège vide et dans son ombre<br />
deux têtes vertes)<br />
— et montrait dessus à demi rongée la lampe.ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-24524513377136825702012-10-24T05:27:00.000-07:002012-10-24T05:27:44.328-07:00Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς: "Ποιήματα", Εκδ. Εκάτη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ygbZOGJS9dbZ6YDt4kH0dS2xz7V5bcdeH7OyAJYDA0S59CFSF1NQBgmmFt9Cs5YwrlD3-63AIjFY2cl8qfC7i0reqI3I_48-pP_VETScaqwXASxt9E_qKdhyphenhyphen3s4rnWkWZl4BiEheokA/s1600/%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" oea="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ygbZOGJS9dbZ6YDt4kH0dS2xz7V5bcdeH7OyAJYDA0S59CFSF1NQBgmmFt9Cs5YwrlD3-63AIjFY2cl8qfC7i0reqI3I_48-pP_VETScaqwXASxt9E_qKdhyphenhyphen3s4rnWkWZl4BiEheokA/s320/%CE%A0%CE%9F%CE%99%CE%97%CE%9C%CE%91%CE%A4%CE%91.jpg" width="212" /></a></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όχι άλλη Τροία</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Tι φταίει αυτή που γέμισε τις μέρες μου </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">με θλίψη, τι φταίει αυτή που –τώρα τελευταία– </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δίδαξε στους αδαείς τούς πιο βάναυσους τρόπους </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">και τα στενά να παίρνουν για λεωφόρους, τι φταίει </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">αν δεν έδεσε αρμονικά το θάρρος τους με την επιθυμία; </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Tι άλλο θα της χάριζε γαλήνη; Δεν εξάγνιζε </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">η ευγένεια το μυαλό της σαν άσπιλη φωτιά• </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δεν ήταν όμορφη σαν τόξο τεντωμένο, </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">πράγμα παράξενο, αφύσικο σ’ αυτήν την ηλικία• </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">δεν έδειχνε αυστηρή, απόμακρη και αριστοκρατική; </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Tι άλλο να ’κανε τέτοια που ήταν; </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Mήπως υπήρχε –να την κάψει– κι άλλη Tροία; </span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(<em>Το πράσινο κράνος και άλλα ποιήματα</em>, 1910)</span><br />
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Verdana;">Μτφρ.: Μ.Π.</span></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3325864166409552102.post-33755308357069789762012-10-19T09:36:00.000-07:002012-10-19T09:36:16.511-07:00Παρουσίαση βιβλίων του Δημήτρη Αληθεινού από τις Εκδ. Αιγαίον<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjybOHN5i7OMEt6H7SOuKTztJ-iFtGp2Anwg0YdQ2EhLY-DShnOL4iHsCAQYKYV3HCD_9aZQO0KBpb9HBTTlUesUvCDOpcK1XmE0Zvxzeuy1b9-GdYny8N78lf-AG98E37pBCDPG63a_Mc/s1600/DELTIO+TYPOY+ALITHINOS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="306" nea="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjybOHN5i7OMEt6H7SOuKTztJ-iFtGp2Anwg0YdQ2EhLY-DShnOL4iHsCAQYKYV3HCD_9aZQO0KBpb9HBTTlUesUvCDOpcK1XmE0Zvxzeuy1b9-GdYny8N78lf-AG98E37pBCDPG63a_Mc/s320/DELTIO+TYPOY+ALITHINOS.jpg" width="320" /></a></div>
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣhttp://www.blogger.com/profile/09242100825430268658noreply@blogger.com